Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

Το ατέλειωτο «εξεταστήριο» της ωριαίας διδασκαλίας (παλαιότερα) στο Γυμνάσιο


1

 Και ενώ οι σύγχρονες απόψεις της διδακτικής μεθοδολογίας επισημαίνουν ότι η παράδοση του νέου μαθήματος πρέπει να καλύπτει το 45λεπτο της διδακτικής ώρας και το πολύ 5 - 8 λεπτά να διατίθεται για εξέταση του προηγούμενου, δίνοντας μεγάλη βάση στην προσφορά, επεξεργασία και εφαρμογή του νέου, οι μνήμες μου από τη Γυμνασιακή μου περίοδο, κυρίως, έρχονται να ανατρέψουν αυτά τα σύγχρονα δεδομένα. Πώς όμως  γίνεται αυτή η ανατροπή; Ασφαλώς, με αυτά που αναφέρω παρακάτω.
Η πρώτη ενέργεια του εκπαιδευτικού ήταν να εξετάσει οπωσδήποτε το προηγούμενο μάθημα. Αμέσως, λοιπόν,  3 – 4 μαθητές ήταν όρθιοι στο «εξεταστήριο» του πίνακα, για να διαπιστωθεί αν οι γνώσεις τους για το τρέχον μάθημα ήταν επαρκείς και σε ποιο βαθμό. Και αν αυτό συνέβαινε, θα έλεγα ότι ήταν το σύνηθες, γιατί υπήρχαν περιπτώσεις που η ουρά των όρθιων δεν χωρούσε στην τάξη και έτσι μερικοί των μαθητών καθόντουσαν στο παγκάκι του υπόστεγου και περίμεναν τη σειρά τους.
Δεν ξεχνώ την αγωνία που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των συμμαθητών μου, καθώς ο Καθηγητής γύριζε τα φύλλα του καταλόγου ψάχνοντας να βρει τα ονόματα αυτών που θα εξετάσει. Το αποκορύφωμα της αγωνίας ήταν, όταν διαπίστωνες ότι το όνομά σου προσπεράστηκε (ο κατάλογος ήταν κατά αλφαβητική σειρά), αλλά ξαφνικά τα φύλλα του καταλόγου άρχιζαν να γυρίζουν προς τα πίσω. Άκουγες τότε τους χτύπους της καρδιά σου τόσο έντονα στα αυτιά σου.
Πόσο όμως διαρκούσε αυτή η εξέταση; Τα 25 λεπτά ήταν το λιγότερο και το μέγιστο 30’ και έτσι μόνο το 15 - 20’ ήταν για τη διδακτική προσέγγιση του νέου, το οποίο γινόταν δια διηγήσεως.
Και ερωτώ: Ποια ήταν τα αποτελέσματα της μάθησης;
Θετικά, όμως για περιορισμένο χρονικό διάστημα, γιατί η μνήμη δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις νέες πληροφορίες, αφού αυτές δεν συσχετίζονταν με τις προϋπάρχουσες γνώσεις και η ελλιπής επεξεργασία εμπόδιζε την κατανόηση των εννοιών σε βάθος.   
Και όμως μάθαινες, έτσι τουλάχιστον φαίνεται από την σημερινή πραγματικότητα. Μα η σύγχρονη ψυχολογία της μάθησης μας πληροφορεί ότι όλοι δυνητικά μαθαίνουν. Αλλά πού είναι η διαφορά; Στο πόσο γρήγορα μαθαίνουν, τι μέρος της προσφερόμενης πληροφορίας αφομοιώνουν και πόση νοητική ενέργεια καταναλώνουν κατά τη διαδικασία της μάθησης. Ψιλά γράμματα ή εκεί βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων;

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2020

ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΚΟΛΕΓΙΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΡHΣΙΜΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ


Και εκεί που η προκήρυξη για τους μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών είχε ζεστάνει τις ελπίδες των χιλιάδων αναπληρωτών, που εδώ και δέκα χρόνια μετακινούνται  κάθε χρόνο σε διάφορες περιοχές της Χώρας μας, έσκασε η είδηση (που λέμε στην καθομιλουμένη) ότι τα πτυχία των κολεγίων προσμετρούνται στα επιστημονικά προσόντα των υποψηφίων εκπαιδευτικών.
Διαπιστώνουμε, με μία πρώτη ανάγνωση, ότι το κράτος αιφνιδιάζει τους πολίτες του, δηλαδή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, δεν μπορείς να προγραμματίσεις τις μελλοντικές σου επιλογές και επιδιώξεις. Και οι επίσημοι φορείς τι απαντούν;
Είναι, λέει, οδηγία της Ε.Ε. ότι και τα πτυχία των κολεγίων πρέπει να προσμετρούνται στα τυπικά προσόντα των υποψηφίων, άλλωστε από πολύ καιρό σιγόβραζε ή μάλλον εφαρμοζόταν αυτή η εξαγγελία. Εφαρμοζόταν; και όλοι εμείς σιωπούσαμε; ή δεν είχαμε πάρει είδηση ότι επιτρέπαμε στους κατόχους αυτών των τίτλων σπουδών να ευνοούνται, για να καταλάβουν θέσεις στη δημόσια διοίκηση;  
Μπορεί και τα δύο να συνέβαιναν, όμως τώρα που επανήλθε το θέμα στην επικαιρότητα, φαίνεται ότι οι τότε κυβερνώντες εν μια νυχτί και λίγο πριν τις εκλογές, κατάργησαν  αυτές τις ευνοϊκές διατάξεις για τους πτυχιούχους των κολεγίων (που μέχρι τότε εφαρμοζόταν), γιατί γνώριζαν πολύ καλά ότι το μέτρο θα επανερχόταν από τους επόμενους και έτσι το κράτος δε θα ήταν υπόλογο απέναντι στις οδηγίες της Ε.Ε. Και ο λόγος; Απλά για να φανούν στη συνέχεια αρεστοί, να λένε σήμερα τα δικά τους και να παριστάνουν τους προστάτες  της δημόσιας διοίκησης. Και πράγματι, αυτοί βγήκαν αληθινοί, το μέτρο αυτό το επαναφέρουν οι σημερινοί κρατούντες, που τάσσονται υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης, και μάλιστα το κάνουν χειρότερο. Επεκτείνουν το μέτρο αυτό και για τους εκπαιδευτικούς, τους εκπαιδευτικούς που σε αυτούς βασίζεται το μέλλον των νέων μας, το μέλλον της Χώρας μας.
Πώς όμως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Όπως φαίνεται λοιπόν, τόσα χρόνια κυβερνήσεις και κόμματα δεν είχαν διαχειριστεί το θέμα των κολεγίων, δεν είχαν τολμήσει να τα αξιολογήσουν, προκειμένου να αναδειχθεί ο λόγος ή μη της ύπαρξής τους. Αλλά πώς να το τολμήσουν να βάλουν τάξη στα κολέγια, εφόσον δεν κατόρθωσαν να προχωρήσουν στην καθιέρωση του θεσμού της αξιολόγησης σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης; Προς επίρρωση αυτού του θέματος είναι και η αυτόματη ένταξη των ΤΕΙ (ΑΤΕΙ) στα πανεπιστήμια χωρίς να γίνει η αναγκαία αξιολόγηση των τμημάτων των οποίων έγινε (εν μια νυχτί) η ένταξή τους στα Πανεπιστήμια. 
Η αξιολόγηση, η αντικειμενική αξιολόγηση, φαίνεται ότι είναι το «αγκάθι» που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει «τολμήσει» να την επιβάλει (πολιτικό το κόστος ως φαίνεται), παρόλο που δεχόμαστε όλοι μας τις αρνητικές επιπτώσεις από τα απόνερα αυτής της «αταξίας».
Και ενώ έτσι έχουν τα γεγονότα, το ερώτημα είναι: Τι κάνουμε τώρα;
Μια δημοκρατική Χώρα δεν πρέπει να αιφνιδιάζει τους πολίτες της. Τηρεί τις «οδηγίες» που απορρέουν από την ένταξή της σε ευρύτερους σχηματισμούς, αλλά παραδέχεται το σφάλμα της, ότι είχε υποχρέωση να αξιολογήσει όλες αυτές τις ιδιωτικές σχολές που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια εκμεταλλευόμενες τις φιλοδοξίες των αθώων πολιτών να δώσουν ένα δήθεν «επιστημονικό» προσόν στα παιδιά τους.  Έτσι, το σεβαστό Υπουργείο Παιδείας πρέπει να αποσύρει τάχιστα την ευνοϊκή διάταξη για τους αποφοίτους των διαφόρων κολεγίων και η επιλογή των εκπαιδευτικών για διορισμό να στηριχθεί στους τίτλους σπουδών που είναι αναγνωρισμένοι από τον κρατικό φορέα.
Μετά; Μετά να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που είναι σύμφωνες με το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι υπάλληλοι που διαχειρίζονται διάφορες διοικητικές υποθέσεις, αλλά διαχειρίζονται τις τύχες των νέων μας και για τούτο απαιτείται υψηλό αίσθημα ευθύνης εκ μέρους της Πολιτείας.      

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2020

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ


         ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ 
κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ   
Συγγραφέα, Δ/ντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ακράτας        

            Αίγιο, 15- 1- 2020
«Τα Μαθηματικά είναι Παιχνίδι»
Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάζω το βιβλίο με τον ευρηματικό τίτλο «Τα Μαθηματικά είναι Παιχνίδι!!!».
Βλέπετε, γνωρίζω τον Γιάννη Καραντζή χρόνια… είμαστε τυχεροί το συνάφι των δασκάλων γιατί είχαμε πανεπιστημιακό δάσκαλο με Δ κεφαλαίο, τον κο Γιάννη μας, έναν άνθρωπο πάνω απ’ όλα που σέβεται το ρόλο του δασκάλου στο δημόσιο σχολείο και όλα αυτά τα χρόνια μοιράζεται τις γνώσεις του με τον εκπ/κό κόσμο.
Έτσι λοιπόν, κάπου το 1996 στα υπόγεια της Αρσακείου στην Πάτρα στο πλαίσιο της Εισαγωγικής, τότε, επιμόρφωσης των νεοδιόριστων δασκάλων, ο κ. Γιάννης βοήθησε την υποφαινόμενη νεοδιόριστη να ξεπεράσει την κομπιουτεροφοβία της.  Είχα δουλέψει αναπληρώτρια λίγα χρόνια κι έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζεται ο η/υ. Δίναμε τις εργασίες στους μαθητές μας για το σπίτι χειρόγραφες. Ο εισηγητής με την παιδαγωγική του δεινότητα και τη διδακτική του τέχνη μας έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι της γαλακτερής οθόνης. Μας το δίδαξε σαν ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Από τότε έχω αλλάξει 4 p/c και 3 λάπτοπ.
Έτσι έγινε και με το τελευταίο του πόνημα που συνυπογράφει με την μαθηματικό κα Καρποντίνη, γνωστή από τις ραδιοφωνικές εκπομπές της και την αρθρογραφία της στην εφ. ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, αλλά και καθηγήτρια σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στην Πάτρα. Θα με συγχωρήσει η κα Καρποντίνη που δεν γνωρίζω αρκετά να πω για αυτήν. Η εφαρμογή, όμως, όσων παρουσιάζονται στο βιβλίο έχει να κάνει με την ίδια και τη διδακτική της πρακτική στις τάξεις ενηλίκων.
Τα Μαθηματικά είναι παιχνίδι!!!
Όλο το εγχείρημα πατά σε ισχυρή επιστημονική βάση και δεν είναι ένα ακόμα βιβλίο μαθηματικών που έρχεται να προστεθεί στα πολλά.