Όταν το φως καμπυλώνει στον ορίζοντα του χωροχρόνου, αναδύονται νότες αποθησαυρισμένων αναμνήσεων και αναζωπυρώνονται σκέψεις και συναισθήματα που συνειρμικά στοιχίζονται σε μια ακολουθία νοερών εικόνων. Αυτές οι νοερές εικόνες συνθέτουν την υπαρξιακή περίληψη του είναι μας και αποκτούν ένα ειδικό βάρος και βάθος.
Μια τέτοια συστοιχία νοερών εικόνων, όσες φορές σκέφτομαι στιγμές από τις παιδικές μου αναμνήσεις, είναι αυτές που σχετίζονται με το πρώτο μου σχολείο, το Δημοτικό Σχολείο του Κιονίου Ιθάκης, τη δεκαετία του 1950 και του 1960.
Διαφορετικές, φυσικά, καταστάσεις περιβαλλοντικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου αλλά και διαφορετικού τρόπου έκφρασης των παιδαγωγικών στόχων, που δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ λεπτομερώς.
Πέρα όμως από όλα αυτά μένει σταθερά η κατεύθυνση που χάραξε η παιδαγωγική διαδικασία σ’ αυτό το σχολείο και η οποία συνίσταται στην υιοθέτηση σταθερών αξιών για τον σεβασμό στον άνθρωπο και στους θεσμούς, στοιχεία που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και που σήμερα, ίσως, να ελλοχεύει ο κίνδυνος της υπερβολής με αρνητικό φυσικά προσανατολισμό.
Σε κάθε όμως περίπτωση έχω σαν πυξίδα στο μυαλό και στην καρδιά μου το Σχολείο μου, στο οποίο έμαθα να συλλαβίζω τα όνειρά μου!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή