ΘΙΑΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

 ΘΙΑΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

Του Δημήτρη Σιμήρη

 

Και μετά τη συγγραφή μιας γραμματικής της θιακιάς γλώσσας με τίτλο «Το γλωσσικό Ιδίωμα της Ιθάκης» ο Δημήτρης Σιμήρης έρχεται και μας χαρίζει ένα νέο του βιβλίο που έχει τίτλο «Θιακό χιούμορ».

Είναι ένα βιβλίο που στηρίζεται τόσο στην αγαπητική του ματιά για την ελληνική γλώσσα και διαλεκτολογία όσο και στην άσβεστη επιθυμία και αγάπη του στο να καταγράψει, διασώσει και υποστηρίξει το γλωσσάρι των κατοίκων της αγαπημένης του Ιθάκης.

Ο Δημήτρης μέσα από τις σελίδες αυτού του πονήματός του επιχειρεί στην αρχή (μέσα από μια σύντομη και επιστημονικά τεκμηριωμένη εισαγωγή) να εξηγήσει στο πώς γεννήθηκε το χιούμορ στην Ιθάκη προσφέροντας συγχρόνως μια πολύτιμη πηγή λαογραφικών και πολιτιστικών πληροφοριών. 

Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διαβάσει, χωρίς να τον κουράσει, σύντομες ιστορίες που έλαβαν χώρα στο νησί και παίρνουν τη μορφή ανεκδότων. Αυτόν τον στόχο τον πετυχαίνει και εξαιτίας του άριστου χειρισμού του λόγου αλλά και του διαλόγου που δημιουργεί μεταξύ των προσώπων που εμπλέκονται στα διάφορα γεγονότα.

Στο τέλος του βιβλίου παραθέτει ένα σημαντικό γλωσσάρι παρέχοντας συγχρόνως την ετυμολογική προέλευσή του και τις πιθανές γλωσσικές επιρροές που έχει δεχθεί η γλώσσα των Θιακών και τα δάνεια που έχουν ενσωματωθεί σε αυτήν.  

Συγχαίρω θερμά τον Δημήτρη για το βιβλίο του και τον ευχαριστώ θερμά εκ μέρους του Δ.Σ. του Συλλόγου Ιθακησίων Πάτρας που δώρισε ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου του για τη βιβλιοθήκη του Συλλόγου.

Του υπόσχομαι ότι, κορωνοϊού επιτρέποντος, ο Σύλλογός μας θα οργανώσει μια εκδήλωση στην οποία θα παρουσιάσουμε στο κοινό αυτό το βιβλίο του.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960

 

Δέκα Σεπτεμβρίου και το καΐκι από το Χωριό μου αναχωρούσε μεταφέροντας όλους εμάς τους μαθητές του Γυμνασίου στην «ξενιτιά» , στην έδρα του μεγάλου σχολείου (11χρονα παιδιά στα οικοτροφεία της πόλης) .

Την επαύριον λάβαινε χώρα ο καθιερωμένος αγιασμός και οι οδηγίες των καθηγητών σχετικά με τι είδους τετράδια θα χρειαστούν τη σχολική χρονιά. Θυμάμαι ένας καθηγητής υποδείκνυε και το χρώμα του τετραδίου για ομοιομορφία καθώς και τον αριθμό των φύλλων του και άλλος πρότεινε 2-3 τετράδια γραμματικής, προκειμένου όταν τα έπαιρνε σπίτι του για να τα διορθώσει, να υπάρχει κάποιο άλλο για το σχεδόν καθημερινό 10λεπτο τεστ.

Το απόγευμα ξεχυνόμαστε στο βιβλιοπωλείο για την αγορά των τετραδίων και κάποιων βιβλίων, γιατί τα περισσότερα τα είχαμε δανειστεί από τους παλιούς (η δωρεά βιβλίων τότε ήταν άγνωστη λέξη). Πηγαίναμε στο σπίτι και άρχιζε το ντύσιμο των τετραδίων και των βιβλίων με χαρτί του μέτρου και το κόλλημα της ετικέτας («Τετράδιο ……, του μαθητή/τριας …….. τάξης ….. σχολικό έτος ….. ». Τα βιβλία είχαν πολλή δουλειά, γιατί έπρεπε να περιποιηθείς και το εσωτερικό τους, δηλαδή να κολλήσεις με σελοτέιπ τα μισοσχισμένα φύλλα που ήταν έτοιμα να φύγουν από τη θέση τους και να χαθεί η σειρά τους.

Το διάβασμα και η εξέταση άρχιζε από τη δεύτερη κιόλας ημέρα. Θυμάμαι αυτόν τον κατάλογο που άνοιγε για να φωνάξει ο καθηγητής ποιος μαθητής/τρια θα εξεταστεί καθώς και την αγωνία που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των συμμαθητών μου, μάλιστα όταν ο καθηγητής καθώς είχε προσπεράσει το όνομά τους ξαφνικά γύριζε προς τα πίσω τα φύλλα του καταλόγου.

Θυμάμαι την εμμονή μερικών καθηγητών για εξέταση των μαθητών. Η εξέταση διαρκούσε το μεγαλύτερο μέρος της διδακτικής ώρας και ο αριθμός των μαθητών που ήταν σηκωμένοι στον πίνακα για εξέταση ήταν τόσος μεγάλος που η αίθουσα δε χωρούσε και οι τελευταίοι έβγαιναν για να περιμένουν στο παγκάκι του διαδρόμου.

Θυμάμαι ακόμη: Το απαγορευτικό που υπήρχε για τα αγόρια. Δεν τολμούσαν να περάσουν τη γραμμή που χώριζε το προαύλιο των κοριτσιών από τον υπόλοιπο χώρο, λες και αυτή η γραμμή ήταν η γραμμή των συνόρων δύο κρατών. Τις εξαντλητικές πρόβες για την επιτυχία των γυμναστικών επιδείξεων στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Τους στρατιωτικούς χαιρετισμούς των καθηγητών στο δρόμο, γιατί οι μαθητές φορούσαν τα ναυτικά πηλήκια. Τις ομοιόμορφες ποδιές των κοριτσιών. Τις αποβολές από το σχολείο, που αρκετές ήταν για «ψύλλου πήδημα». Το ωράριο κυκλοφορίας μέχρι στις 08:00 μ.μ. καθώς και τις περιορισμένες εξόδους των μαθητών του οικοτροφείου. Αλλά και τον σεβασμό των μαθητών προς τους εκπαιδευτικούς και πολλά άλλα …

Αυτά τα λίγα για την ιστορία της εκπαίδευσης. Μπορείτε να κάνετε συγκρίσεις με το σήμερα.

ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΗ: ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

 

Στις αστικές περιοχές και ιδιαίτερα της Αθήνας ο κορωνοϊός εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Και ενώ οι οδηγίες του ΕΟΔΥ μιλούν για συναθροίσεις μέχρι 9 ατόμων, στις αίθουσες αρκετών σχολείων αυτών των περιοχών συνωστίζονται 25-26 μαθητές. Και το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι ότι την προηγούμενη άνοιξη, ενώ το Υπουργείο ήξερε ότι ο ιός ήρθε για να μείνει, ψήφισε την αύξηση του αριθμού των μαθητών κατά τάξη.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται στην προκειμένη περίπτωση είναι: Μένει το Υπουργείο με το μέτρο της μάσκας (το θεωρώ απόλυτα σωστό και πρέπει να συνεχιστεί) ή προχωρά και στην ανάκληση της σχετικής διάταξης που καθορίζει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, έτσι ώστε να τεθεί σε ισχύ (κατά το δυνατόν) και το μέτρο της απόστασης; Όμως για να ικανοποιηθεί αυτή η διάσταση πρέπει: 1) Να διοριστούν επιπλέον εκπαιδευτικοί και 2) Να βρεθούν επιπλέον αίθουσες διδασκαλίας.

Για να είμαστε όμως ρεαλιστές η εξεύρεση νέων αιθουσών διδασκαλίας είναι δύσκολη υπόθεση, γιατί πώς να κατασκευαστούν μέσα σε χρόνο μηδέν; Να νοικιαστούν και σε ποιο μέρος και με τι προϋποθέσεις; Επομένως, μία λύση υπάρχει στην προκειμένη περίπτωση. Αρκετά σχολεία έχουν κάποιες επιπλέον αίθουσες διδασκαλίας ή μπορεί να δημιουργήσουν και κάποιες άλλες (π.χ. χωρισμός αιθουσών τελετών). Αυτές λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιηθούν κατανέμοντας τους μαθητές σε περισσότερα τμήματα. Αναφορικά με τον διορισμό εκπαιδευτικών, αυτό θεωρώ ότι είναι εφικτό να γίνει με επιπλέον επιχορήγηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για να γίνω λοιπόν πιο σαφής, το υπουργείο θα πρέπει να προβεί στην εξής ανακοίνωση: «Σε όσα σχολεία υπάρχουν μη χρησιμοποιούμενες αίθουσες διδασκαλίας ή μπορεί να διαμορφωθούν νέες, ο σύλλογος των διδασκόντων δύναται να δημιουργήσει τμήματα 15 - 17 μαθητών. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναστέλλεται προσωρινά η ισχύς της σχετικής διάταξης που καθορίζει τον αριθμό των μαθητών κατά τμήμα».

Αυτή είναι μια ρεαλιστική πρόταση που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να προσφέρει μια προσωρινή λύση.