ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ

 

Σε μια οργανωμένη κοινωνία υπάρχουν οι νόμοι, οι οποίοι λειτουργούν ως θεματοφύλακες για μια αρμονική συμβίωση των πολιτών της. Αυτοί οι νόμοι υπακούουν στη λογική, η οποία αρκετές φορές πολιορκείται από το θυμικό. Όμως το θυμικό, αυτή η πλευρά του εαυτού, χαρακτηρίζεται από την επικράτηση συναισθηματικών και βουλητικών παρορμήσεων, που σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτές επηρεάζονται και από τις νοοτροπίες που επικρατούν σε μια ομάδα ανθρώπων ή σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Για την αρμονική ισορροπία όλων αυτών των τάσεων του εαυτού, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η ΠΑΙΔΕΙΑ. Όταν λέμε παιδεία εννοούμε το σύνολο των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον πραγματικό άνθρωπο, που έχει ως στόχο να αναπτυχθεί στο μεγαλύτερο βαθμό σε ευφυΐα, αξιοπρέπεια, χαρακτήρα, που λαχταρά την αλήθεια την ομορφιά, τη δημιουργία, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ηθική τελειότητα. Αυτή η παιδεία προσφέρεται από την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με ένα συστηματικό τρόπο κάτω από τις αρχές των επιστημών της αγωγής αλλά και από την οικογένεια συνειδητά, έμμεσα, ευκαιριακά, βιωματικά και διαρκώς. Οι δύο αυτοί σημαντικοί φορείς της παιδείας παρέχουν ΑΓΩΓΗ στα παιδιά, η οποία οδηγεί στη ΜΟΡΦΩΣΗ τους, δηλαδή όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων αλλά κυρίως στην εσωτερική καλλιέργεια (ψυχικά χαρίσματα, αξίες, σεβασμό στον πλησίον, κατανόηση και εφαρμογή των κανόνων κ.λπ.).

Σε ποιο βαθμό όλες αυτές οι σωστές επιστημονικά θεωρητικές προσεγγίσεις συγκροτούν ένα πλαίσιο σωστής συμπεριφοράς των ανθρώπων; Η απάντηση είναι εμφανής. Το βλέπει κανείς σε δύσκολες κοινωνικές συγκυρίες, όπως π.χ. στην παρούσα κατάσταση, στην απειλή της ανθρώπινης ζωής από τον κορωνοϊό.

Οι καθ’ ύλη αρμόδιοι επιστήμονες προτείνουν να ληφθούν μέτρα για την προστασία των συμπολιτών μας και μερικοί τα αγνοούν παντελώς. Προτείνουν εμβολιασμό και μερικοί επικαλούνται θεωρίες που δεν στηρίζονται καν σε επιστημονικά δεδομένα. Και διερωτώμαι γιατί οι Πορτογάλοι, Ιταλοί, Δανοί, Σουηδοί κ.λπ. έχουν εμβολιαστεί στις ηλικίες 60 και άνω σε ποσοστό που αγγίζει το 100% και εμείς αγωνιζόμαστε να προσεγγίσουμε το 70%;

Με αφορμή αυτά τα δεδομένα σκέφτεται κανείς μήπως πρέπει κάτι να αλλάξει; Πώς όμως θα αλλάξουν αυτές οι νοοτροπίες; Μήπως χρειάζεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του όχι μόνο στην παροχή γνώσεων αλλά στην ανάπτυξη της ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ και στην καλλιέργεια ΑΞΙΩΝ, ενσυναίσθηση και τρόπου συμπεριφοράς, στοιχεία που θα συμβάλουν στη διάπλαση ενός ελεύθερου σκεπτόμενου ατόμου; Μήπως το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναδείξει περισσότερο τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του; Λέω, μήπως, πριν οδηγηθούμε στα χειρότερα όχι μόνο από τις συνέπειες από τον κορωνοϊό, αλλά και από την κατρακύλα των αξιών…