Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΔΡ. ΣΠΥΡΟΥ Π. ΚΑΡΑΝΤΖΗ




 Είναι γνωστό στο περιβάλλον της υγείας αλλά και στο ευρύτερο κοινό ότι η ιατρική πράξη είναι εκείνη που έχει ως σκοπό τη με οποιαδήποτε επιστημονική μέθοδο πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου (παρ. 1 του άρθρου 1 του Ν.3418/2005 περί του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας).
Είναι ευνόητο λοιπόν, σε μία τόσο σημαντική και ευαίσθητη επιστημονική περιοχή, οι διατάξεις που διέπουν τις σχέσεις των ιατρών και των ασθενών  τους να βρίσκονται στον πυρήνα του ανθρώπινου ενδιαφέροντος, μάλιστα σε μια εποχή που η ιατρική δεοντολογία συναντά το σύγχρονο δίκαιο και τους κανόνες της βιοηθικής.
Με δεδομένες αυτές τις θέσεις ο Δρ Σπύρος Π. Καραντζής, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος και τ. Γενικός Γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών με το πρόσφατα εκδοθέν πόνημά του με τίτλο «Ιατρονομικά Θέματα: Ιατρική Δεοντολογία, Ιατρική Ευθύνη και Ιατρικό Απόρρητο» έρχεται να παρουσιάσει τις νομικές αυτές διατάξεις που αναφέρονται σε διάφορα ιατρονομικά θέματα, μερικά από τα οποία ο συγγραφέας είτε τα έχει δημοσιεύσει σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά είτε αποτέλεσαν θέματα επιστημονικών ανακοινώσεών του σε συνέδρια της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρείας και όχι μόνο.
Ο συγγραφέας με κατανοητή γλώσσα και πάντα στηριζόμενος σε νομικά κείμενα και σε πορίσματα επιστημονικών ερευνών διαπραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία ευαίσθητα θέματα της ιατρικής δεοντολογίας, όπως ιατρική ευθύνη, ιατρικό απόρρητο, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, άμβλωση κτλ.
Θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό έρχεται στο προσκήνιο σε μία εποχή που η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει τον φορολογούμενο πολίτη σε μειονεκτική θέση καθώς  δεν απολαμβάνει ανάλογη στήριξη από τους διάφορους φορείς της υγείας. Αυτή η κατάσταση ίσως να αποτελεί αιτία διένεξης των ασθενών με τους φορείς της υγείας αλλά πιθανόν και με τους κύριους συντελεστές της υγείας, τους ιατρούς.  Γι’ αυτόν τον λόγο, θεωρώ, ότι το παρόν βιβλίο θα δώσει την ευκαιρία τόσο στους ιατρούς όσο και στους πολίτες να κατανοήσουν ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της κάθε πλευράς.
Λέγεται ότι μέσα από ένα ανθρώπινο πνευματικό δημιούργημα, όπως είναι και το βιβλίο, αντικατοπτρίζεται και η προσωπικότητα του συγγραφέα. Αυτή η διαπίστωση στην προκειμένη περίπτωση είμαι απολύτως βέβαιος ότι επαληθεύεται, καθώς η επιστημοσύνη, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η ανιδιοτέλεια, η εμπιστευτικότητα, η διάθεση για προσφορά στον ασθενή, το ήθος και η ανθρωπιά, βασικά σημεία που εμπεριέχονται στα θέματα της ιατρικής δεοντολογίας, είναι και στοιχεία που συνθέτουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του συγγραφέα. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτό!
                                               
Γιάννης Δ. Καραντζής
                                       Επίκουρος Καθηγητής Παν/μίου Πατρών
                                                  Πάτρα, 4 Απριλίου 2016

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Η προσφορά του Δασκάλου



 «A good teacher is like candle – it consumes itwelf to light the way for others»
Δε ξέρω αν ο καλός δάσκαλος είναι κερί που να φωτίζει το δρόμο των μαθητών του, ξέρω πως είναι λαμπάδα που καίγεται για πολλά πολλά χρόνια να μπορέσει αυτός ο τόπος να έχει παιδεία!
Και όπως γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης: «Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες…»
Πηγή φωτογραφίας:Filmygyan

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ




Χάρηκα πολύ σήμερα που παρευρέθηκα, στην αίθουσα "Αγορά Αργύρη" στην Πάτρα, στο 1ο Συνέδριο Πολιτιστικών προγραμμάτων Τοπικής Ιστορίας της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας με θέμα: «Εστιά(ΖΩ) στον τόπο μου». Χάρηκα, γιατί αναδείχθηκε ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της γνώσης, μιας γνώσης που ο μαθητής την αναζητά συμμετέχοντας ενεργά στην εκπαιδευτική διαδικασία καθοδηγούμενος και εμπνεόμενος από τον Δάσκαλό του.
Αυτός ο τρόπος της μάθησης είναι ο σωστότερος, γιατί σύμφωνα με τη σύγχρονη ψυχολογία της μάθησης όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουν, αλλά η διαφορά έγκειται στο γεγονός πόσο εύκολα και γρήγορα μαθαίνουν και αυτή η επιτυχία συναρτάται από το κλίμα που δημιουργείται στην τάξη, τα κίνητρα που παρέχονται και τις μεθόδους που εφαρμόζονται από τον εκπαιδευτικό.
Η χώρα των Λωτοφάγων, η χώρα της ραθυμίας, της ευκολίας, της άνεσης, του «βολέματος" και της ήσσονος προσπάθειας (όπως πολύ εύστοχα τη χαρακτήρισε ο Καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστος Τερέζης στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει με φιλοσοφικό τρόπο μερικά μέρη της Οδύσσειας) είναι κακό παράδειγμα για την εκπαίδευση, η οποία πάντοτε πρέπει να στοχεύει ψηλά. Να στοχεύει Ψηλά, για να πλησιάσει το «Λίαν Καλώς», γιατί αν στοχεύσει χαμηλότερα θα προσεγγίσει το «μέτρια».
Χρειαζόμαστε για δάσκαλο έναν άλλον Οδυσσέα, που θα εμπνέει τους μαθητές του, θα τους προτρέπει στην αναζήτηση της μάθησης μέσω δράσεων - σαν αυτές που παρουσιάστηκαν στον παρόν μαθητικό συνέδριο- θα τους καλλιεργεί τον τρόπο σκέψης τους και τέλος θα τους μαθαίνει «πώς να μαθαίνουν».
Επιθυμώ, λοιπόν, να συγχαρώ αυτούς τους δασκάλους και τους μαθητές τους, που χάραξαν μια διαφορετική πορεία στο ταξίδι της μάθησης με καινοτόμες δραστηριότητες (σχέδια διδασκαλίας projects) και την κ. Ισμήνη Καβαλλάρη, υπεύθυνη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας, που προέβαλε, έξω από τα στενά όρια του σχολείου, το έργο αυτών των δασκάλων και των μαθητών τους.

Ακολουθώντας την πορεία του Οδοντωτού από το Διακοπτό στα Καλάβρυτα


Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Καλό και το IQ, αλλά ας κοιτάξουμε και το EQ

 

ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
"…Ώρες μας έπαιρνε τ'αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη∙ κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαιδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν, και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο∙ γιατι πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σχολείο με το κεφάλι σπασμένο.
Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι∙ το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν' ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλης, που 'χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δεν βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε∙ σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί!..."
Απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη