ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Σε  προηγούμενη ανάρτησή μου επικρότησα την κίνηση του Υπουργείου Παιδείας και ειδικά της Διεύθυνσης της Ειδικής Αγωγής, που στην πρώτη φάση των διορισμών των αναπληρωτών εκπαιδευτικών συμπεριελήφθησαν και εκπαιδευτικοί που προορίζονται για παράλληλη στήριξη.

Ήταν ομολογουμένως μια κίνηση σωστή και συνεχίζω να την επικροτώ, γιατί γνωρίζω πολύ καλά τη σπουδαιότητα αυτού του θεσμού. Τον εφάρμοσα άτυπα πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν σχολικός σύμβουλος, σε κάποιο σχολείο μου εκμεταλλευόμενος τη διάθεση ενός εκπαιδευτικού για ενισχυτική διδασκαλία.

Θα μου πουν όμως μερικοί εκπαιδευτικοί: «Δεν χρειάζονται θριαμβολογίες, γιατί υπάρχουν πολλά ακόμα αιτήματα εκπαιδευτικών για παράλληλη στήριξη». Συμφωνώ και καλό είναι να διεκδικούμε ως άνθρωποι το κάτι καλύτερο, όμως πρέπει να επικροτούμε ταυτόχρονα και τις κινήσεις εκείνες που στο άμεσο παρελθόν ήταν τελείως άγνωστες.

Προφανώς, για να εκτιμήσει κανείς αυτήν την πρόοδο που συντελείται και να κάνει συγκρίσεις, πρέπει να έχει  εμπειρίες από το παρελθόν. Δεν ομιλώ για μονοθέσια με 52 παιδιά που υπηρέτησα στα πρώτα μου εκπαιδευτικά βήματα ούτε ότι πριν από λίγο καιρό (ως σχολικός σύμβουλος) πάσχιζα να βρω έναν επιπλέον δάσκαλο για ενισχυτική διδασκαλία για κάποιο σχολείο μου ή για τις προσπάθειές μου να πάρω έναν ψυχολόγο από τις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου και να τον πάω σε ένα σχολείο μου, προκειμένου να υποστηρίξει κάποιον μαθητή ή τέλος για το γεγονός ότι η ειδική Αγωγή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν άγνωστη λέξη. Ομιλώ για το ότι κάποια ακόμη σχολεία έχουν αιτήματα για παράλληλη στήριξη.

Το αναγνωρίζω αυτό, αλλά εκτός από το γεγονός ότι θα γίνουν υποθέτω και άλλοι διορισμοί, πρέπει να γίνουν προσπάθειες για την αντιμετώπιση αυτών των περιπτώσεων εντός της σχολικής μονάδας και αναφέρω μερικές: α) Μετακίνηση παιδιών που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα σε άλλα τμήματα, προκειμένου ο δάσκαλος αυτής της τάξης να μείνει με λιγότερα παιδιά, για να μπορέσει να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στα παιδιά που τις χρειάζονται. β) Μπορεί ο δάσκαλος της παράλληλης στήριξης να αφιερώσει κάποιες ώρες του για ενισχυτική διδασκαλία σε ομάδα παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και να απαλύνει σε έναν βαθμό τα προβλήματα. γ) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο δάσκαλος του ολοήμερου (σε όλους τους τύπους των σχολείων και προπάντων στα ολιγοθέσια), για να βοηθήσει ενισχυτικά κάποια παιδιά, αφού έρχεται στο σχολείο λίγη ώρα πριν την ανάληψη της υπηρεσίας του κ.λπ.

Για αυτές όμως τις πρωτοβουλίες χρειάζονται Διευθυντές που καλύπτουν πλήρως το ωράριο τους στην τάξη, χρειάζονται Διευθυντές ή Προϊσταμένους τέτοιους που δεν ψειρίζουν κάποιες υποδεέστερες διατάξεις νόμων και κωλυσιεργούν, χρειάζονται Προϊσταμένους με ανοικτούς ορίζοντες στην εφαρμογή καινοτόμων εκπαιδευτικών παρεμβάσεων.

Όμως, επειδή έχουμε πολλά τέτοια στελέχη στην εκπαίδευση, θέλω να τα βλέπω όλα αυτά τα θέματα από το φωτεινό παράθυρο της αισιοδοξίας ! Πιστεύω ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες και το σήμερα !!!      

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΧΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ- ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

 

Ανακοινώθηκαν μόλις χθες από τον κ. Υπουργό Παιδείας οι αλλαγές στο Λύκειο, ένα σχολείο που έχει χάσει τον προσανατολισμό του και τις προτεραιότητές του και από σχολείο γενικής παιδείας έχει καταντήσει κατά το ένα τρίτο (ίσως και περισσότερο) να είναι προθάλαμος των Πανεπιστημίων.

Όμως στον παρόντα σχολιασμό δεν θα περιοριστώ μόνο  να θίξω τις συνέπειες από τις αλλεπάλληλες αλλαγές στον χώρο του Λυκείου που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο, αλλά και τις συνέπειες από τις αλλαγές (δήθεν μεταρρυθμίσεις) σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός Παιδείας (ας είναι και της ίδιας κυβερνητικής πλειοψηφίας).  

Μάλιστα αυτές οι αλλαγές στη δομή της εκπαίδευσης γίνονται με τόση γρηγοράδα που έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος να μην είναι εφαρμόσιμες. Αναφέρομαι στις τελευταίες αλλαγές στον θεσμό των Σχολικών Συμβούλων και γενικά στη δομή της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν στον προβλεπόμενο χρόνο εξαιτίας της έλλειψης προγραμματισμού.  Και οι συνέπειες όλων αυτών των πρόχειρων εγχειρημάτων; Πολύ απλά οι μεγάλοι χαμένοι να είναι οι ίδιοι οι μαθητές και μαζί με αυτούς  οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί.

 Με αφορμή ένα άρθρο του Καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Ανδρέα Δημητρίου με τίτλο «πρόταση για την έξοδο από την κρίση στην παιδεία» (http://cyprusnews.eu/andreas-demetriou/8013314-) μου δίνεται η ευκαιρία να διατυπώσω κάποιες σκέψεις-προτάσεις μου, που ίσως βοηθήσουν στο να βρει επιτέλους η εκπαίδευση τον προσανατολισμό της και τις προτεραιότητές της.

1.      Είναι επείγουσα ανάγκη να συσταθεί στο Υπουργείο Παιδείας μια εθνική επιτροπή με επικεφαλής έναν μόνιμο υφυπουργό παιδείας  για διαμόρφωση εθνικά αποδεχτού πλαισίου μεταμόρφωσης της παιδείας, το οποίο να έχει μακροχρόνια ισχύ και να μην έχει δικαίωμα ο εκάστοτε υπουργός να αλλάζει κάθε φορά το σχετικό πλαίσιο.

2.       Να βελτιωθεί η ποιότητα της εκπαίδευσης με την ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών καθορίζοντας και ελέγχοντας ταυτοχρόνως το Υπουργείο Παιδείας, μέσω των επίσημων θεσμών του, τα αποτελέσματα της παρεχόμενης επιμόρφωσης.

3.      Να γίνουν μόνιμοι διορισμοί των εκπαιδευτικών για να σταματήσει επιτέλους αυτή η προσωρινότητα με τον διορισμό των αναπληρωτών, οι οποίοι ναι μεν προσφέρουν σημαντική βοήθεια στο σύστημα πλην όμως η αποδοτικότητά τους μειώνεται αισθητά εξαιτίας οικογενειακών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

4.       Επιτέλους να υπάρχει σύστημα αξιολόγησης στην εκπαίδευση (σχολικής μονάδας, διευθυντών και εκπαιδευτικών) με ασφαλιστικές δικλείδες που να εξασφαλίζουν την αντικειμενικότητά του, και

5.      Να μην εφαρμοστούν μέτρα λιτότητας για την εκπαίδευση, γιατί η επένδυση στην παιδεία είναι η καλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει μία προοδευμένη Χώρα.