ΕΙΠΑΝ ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΥΠΟΜΟΝΗ – ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ - ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Αν θες να δεις το ουράνιο τόξο, πρέπει να περιμένεις να σταματήσει η βροχή.

                                                                   Ντόλυ Πάρτον

  Δε νομίζω ότι είμαι εξυπνότερος από τους άλλους. Απλώς δεν αφήνω το πρόβλημα παρά μόνο όταν βρω τη λύση.

                                                                   Albert Einstein

 Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ μήνες και χρόνια ολόκληρα. Ενενήντα εννέα φορές αποτυχαίνω, αλλά την εκατοστή τα καταφέρνω.

                                                                   Albert Einstein

 Οι δυσκολίες μας βοηθούν να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να αναπτύξουμε τα ταλέντα, να δυναμώσουμε το πνεύμα και να εξασφαλίσουμε την επιτυχία.

                                                                   Helen Keller

 Έχε το πρόσωπό σου στραμμένο στον ήλιο και δε θα δεις τις σκιές.

                                                                   Helen Keller

 

ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ 39ΟΥ, 44ΟΥ και 45ΟΥ

 

 Χθες Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 6 μ.μ. είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετάσχω ως εισηγητής στην επιμορφωτική συνάντηση που οργάνωσαν οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών και οι διευθύντριες των Δημοτικών Σχολείων Πατρών 39ου κ. Παναγιώτα Παπανικολάου, 44ου κ. Κων/να Κατσιάδα και 45ου κ. Ερμιόνη Τσιλιγκιριάν με θέμα: «Η υποστηρικτική συμβολή των γονέων στην ομαλή καθημερινή φοίτηση των παιδιών τους στο σχολείο».

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών του 39ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών και την παρακολούθησαν πλήθος γονέων και οι εκπαιδευτικοί των παραπάνω σχολείων.

Συγχαίρω θερμά τις διευθύντριες και τους εκπαιδευτικούς των σχολείων για την πρωτοβουλία αυτή, η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στην αρμονική συνεργασία γονέων και εκπαιδευτικών και συντελεί στη δημιουργία ενός κλίματος αγάπης, κατανόησης και προόδου των μαθητών.

 

ΔΙΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

 

Παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων οι οποίες αποκλίνουν σημαντικά από το κανονικό και που μας προβληματίζουν ιδιαίτερα. Παρατηρούμε π.χ. την ανάρμοστη συμπεριφορά κάποιων υπαλλήλων απέναντι σε κάποιο πολίτη και αντίστροφα, την έλλειψη ενσυναίσθησης από μερικούς ανθρώπους, τη βία που ασκείται από νέους απέναντι σε άλλους, την υπεράσπιση των παιδιών από κάποιους γονείς ανεξάρτητα από τι έχουν πράξει αυτά; κ.λπ. κ.λπ.

Για να τα ερμηνεύσει κανείς τα φαινόμενα αυτά είναι δύσκολο, γιατί το θέμα είναι πολυπαραγοντικό. Όμως θα προσπαθήσω, παραθέτοντας κάποιους ορισμούς βασικών εννοιών που συντελούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου, μήπως και διαφανούν κάποιες αιτίες του όλου ζητήματος.

Σε μια οργανωμένη κοινωνία υπάρχουν οι νόμοι, οι οποίοι λειτουργούν ως θεματοφύλακες για μια αρμονική συμβίωση των πολιτών της. Αυτοί οι νόμοι υπακούουν στη λογική, η οποία αρκετές φορές πολιορκείται από το θυμικό. Όμως το θυμικό, αυτή η πλευρά του εαυτού, χαρακτηρίζεται από την επικράτηση συναισθηματικών και βουλητικών παρορμήσεων, που σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτές επηρεάζονται και από τις νοοτροπίες που επικρατούν σε μια ομάδα ανθρώπων ή σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Για την αρμονική ισορροπία όλων αυτών των τάσεων του εαυτού, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η ΠΑΙΔΕΙΑ. Όταν λέμε παιδεία εννοούμε το σύνολο των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον πραγματικό άνθρωπο, που έχει ως στόχο να αναπτυχθεί στο μεγαλύτερο βαθμό σε ευφυΐα, αξιοπρέπεια, χαρακτήρα, που λαχταρά την αλήθεια την ομορφιά, τη δημιουργία, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ηθική τελειότητα. Αυτή η παιδεία προσφέρεται από την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με ένα συστηματικό τρόπο κάτω από τις αρχές των επιστημών της αγωγής αλλά και από την οικογένεια συνειδητά, έμμεσα, ευκαιριακά, βιωματικά και διαρκώς. Οι δύο αυτοί σημαντικοί φορείς της παιδείας παρέχουν ΑΓΩΓΗ στα παιδιά, η οποία οδηγεί στη ΜΟΡΦΩΣΗ τους, δηλαδή όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων αλλά κυρίως στην εσωτερική καλλιέργεια (ψυχικά χαρίσματα, αξίες, σεβασμό στον πλησίον, κατανόηση και εφαρμογή των κανόνων κ.λπ.).

Όλες αυτές οι σωστές επιστημονικά θεωρητικές προσεγγίσεις συγκροτούν ένα πλαίσιο για να αποδώσει κανείς σε μεγάλο βαθμό τις αποκλίνουσες από το κανονικό συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων, που όπως διαφαίνεται δύο είναι κυρίως οι παράγοντες που θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο: Πρωτίστως η Οικογένεια και δευτερευόντως το Σχολείο.

Συνδέοντας όμως το θέμα μου και με την προηγούμενη ανάρτησή μου με θέμα «ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΕ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ» θα συμπληρώσω ακόμη δυο λόγια για τον ρόλο του σχολείου και της εκπαίδευσης γενικότερα.

Μήπως χρειάζεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του όχι μόνο στην παροχή γνώσεων αλλά και στην καλλιέργεια αξιών, ενσυναίσθηση και τρόπου συμπεριφοράς, στοιχεία που θα συμβάλουν στη διάπλαση ενός ελεύθερου σκεπτόμενου ατόμου; Μήπως αξίζει κανείς να κοιτάξει για λίγο το Ιαπωνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που στα πρώτα τρία χρόνια του παιδιού στο σχολείο δίνει έμφαση σε θέματα σωστής συμπεριφοράς και σεβασμού στον συνάνθρωπο; Λέω, μήπως, πριν οδηγηθούμε στα χειρότερα από την κατρακύλα των αξιών…

5Οη ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ KATAΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

50η  ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ KATAΤΑΛΗΨΗΣ  ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ  ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΤΗΣ  ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ  ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟ 1974

                                               ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

 Εις μνήμη των όσων χάθηκαν στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο αναρτούμε  από το λογοτεχνικό περιοδικό Εμβόλιμον, ποίημα του Σωτήρη Π. Βαρνάβα .

 ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ*

 

             Και στου φαραγγιού το φρύδι,

             στα ριζά του καταρράκτη βγήκανε και σταματήσανε

             τα νυχτολούλουδα, με δροσισμένα δάκρυα των πετάλων,

             υψωμένα σαν προληπτικές σημαίες πένθους,

             ορθωμένα πάνω στα περίχωρα του χάους,

             όλα τους να με ξεπροβοδίσουν, με την μόνη προϋπόθεση,

             πως θα ξαναγυρίσω.

                  

                                                      Νίκος Κατσαλίδας

                                                      "Δαφνοπόταμο"

 Το ιερό να υμνήσεις πλιθάρι

τίμιο της γης μας χώμα και νερό

γράφε

 με ό,τι σε κράτησε ζωντανό,

δυο ρόζοι στο χέρι από φτυαριές στο χωράφι

κι από κουβά νερό κουβαλώντας,

ένα σπίτι να κτίσεις.

Ελιξίριο λέξεις

που μέσα σου φύλαξες

να ξεχυθούν σε χορό

σε μια αίσθηση επιστροφής

σε μια αίσθηση εξομολόγησης

της αλήθειας του χώματος.

 

Παιδί του νερού
απ' την  αρχή
πέτρα  βαθιά πατώντας

συνήθιζε

τη Γη αναδεύοντας να παίζει.

Σαν τα σπαρτά μεγάλωναν

 κύμα σηκώνοντας ο στάχυς

να κολυμπάει μέσα  χαίρονταν

δέρμα κι  ο χωματόδρομος.

Έφηβος έπειτα και άντρας

μάζευε το χώμα

το στοίβαζε το ανακάτευε,

το φτυάρι πλακουτσό

να το στρώνει ξανά και πάλι να το σηκώνει

σε μια διαρκή κίνηση ανόδου.

Διαμαρτύρονταν το μέταλλο

αν μια πέτρα μπαίνοντας  ανάμεσα

την ετοιμότητα του χώματος χαλούσε να δεχθεί το νερό,

που σαν έπεφτε

το έκανε να ανασαίνει από ανακούφιση

αν από χέρσο βγήκε χωράφι.

Έπειτα φορούσε τις μπότες

αυτός κι άλλοι δυο τρεις

κι άλλοι που γύριζαν απ' τον αγρό πριν απ' τη δύση.

Κι άρχιζαν το χορό όλοι μαζί

ρίχνοντας τ' άχυρα οι γυναίκες

με τυλιγμένα μάγουλα, μη λάχει

αδέξιο βλέμμα ή αθερίνα από στάχυ τα πληγώσει.

Και συνεχίζαν το χορό μες στον πηλό

μια  μελωδία η σιωπή

ωσότου φαίνονταν στον ορίζοντα η πούλια.

 

Κι έπιανε τότε εκείνος

το ξύλινο τελάρο, τρία τέσσερα  πλιθάρια που χωρούσε,

το πίθωνε στην ίσια γη

να το γιομίσουνε πηλό

ρίχναν φτυαριές οι εργάτες.

Κι όλοι δουλεύανε

κι όλες οι σκέψεις μυστικές

και προσευχές

να δέσει ο ουρανός καλό  πλιθάρι.

 

Καθώς του κόσμου οι ρόδες μίκραιναν

σε τσίρκο τ' αλόγου η χαίτη

κι η μυρωδιά του λάστιχου άρχισε να κατρακυλά,

φορτία χώμα σπρώχνοντας για το βασίλειο της φωτιάς

για πιο αντοχή όπως λέγαν,

 μες στα καμίνια

των ανθρώπων το αίμα πυρώναν.

 

Πως θα επιστρέφαμε γρήγορα είπαν

πως δε θα κρατούσε για πολύ η διένεξη.

Το χώμα μου να χαιρετίσω

πέρασα απ' το περιβόλι.

Να μη χαθούμε είπαν οι φωνές

απ' το πηγάδι

δυνατές που βγαίνανε σαν έφευγα,

με τους κασμάδες τους στα χέρια

χρόνια που σκάβανε

κατάλευκη σκληρή μια πέτρα.

Ανάμεσα τους ο πατέρας κι ο παππούς

κι εκείνων οι πατεράδες και οι παππούδες,

σε χάος το νερό που όλο χάνονταν

η κοίτη υποχωρούσε,

σπασμένα και της μηχανής τα λάδια

γενιές φωτιά

που αντοχή να το χωρέσει ο νους ανθρώπου.

Και στο κατόπιν μου  οι φωνές

τ' άγριου σίδερου σκουριά μη λησμονείς είπε η μιά,

του πηγαδιού τις δεκατέσσερις οργιές

να μου θυμίζει πήρε η άλλη.

Στον ουρανίσκο κολλούσε η γλώσσα μου

σαν τις κατέβαινα με τις ζημιές

δίψα το χώμα μου να μη γνωρίσει.

Τρεμάμενη και η φωνή απ' το πουρνάρι

μή φεύγεις είπε ή πάρε με μαζί

Περήφανη σαν βάδιζε στην αυλακιά

είχε μια βούλα καφετιά

η πέρδικα που γλίτωσα

 από κυνηγού λαγωνικό τον άλλο χρόνο.

Έφηβος κρυφά της πήγαινα νερό

να πιω από κείνο μου 'φερε πριν φύγω.

Κι η σαύρα ακίνητη στο κυπαρίσσι

το βλέμμα της κλείδωσε  η μνήμη

και μια  σταγόνα δάκρυ να κυλά.

 

Σωτήρης Π. Βαρνάβας

περιοδικό Εμβόλιμον,

τεύχος 85-86, σελ. 100-102, 2018

*Από ένθετο αφιέρωμα στον ποιητή και πεζογράφο Νίκο Κατσαλίδα, μετά από γραπτή άδεια του εκδότη του περιοδικού.