5Οη ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ KATAΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

50η  ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ KATAΤΑΛΗΨΗΣ  ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ  ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΤΗΣ  ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ  ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟ 1974

                                               ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

 Εις μνήμη των όσων χάθηκαν στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο αναρτούμε  από το λογοτεχνικό περιοδικό Εμβόλιμον, ποίημα του Σωτήρη Π. Βαρνάβα .

 ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ*

 

             Και στου φαραγγιού το φρύδι,

             στα ριζά του καταρράκτη βγήκανε και σταματήσανε

             τα νυχτολούλουδα, με δροσισμένα δάκρυα των πετάλων,

             υψωμένα σαν προληπτικές σημαίες πένθους,

             ορθωμένα πάνω στα περίχωρα του χάους,

             όλα τους να με ξεπροβοδίσουν, με την μόνη προϋπόθεση,

             πως θα ξαναγυρίσω.

                  

                                                      Νίκος Κατσαλίδας

                                                      "Δαφνοπόταμο"

 Το ιερό να υμνήσεις πλιθάρι

τίμιο της γης μας χώμα και νερό

γράφε

 με ό,τι σε κράτησε ζωντανό,

δυο ρόζοι στο χέρι από φτυαριές στο χωράφι

κι από κουβά νερό κουβαλώντας,

ένα σπίτι να κτίσεις.

Ελιξίριο λέξεις

που μέσα σου φύλαξες

να ξεχυθούν σε χορό

σε μια αίσθηση επιστροφής

σε μια αίσθηση εξομολόγησης

της αλήθειας του χώματος.

 

Παιδί του νερού
απ' την  αρχή
πέτρα  βαθιά πατώντας

συνήθιζε

τη Γη αναδεύοντας να παίζει.

Σαν τα σπαρτά μεγάλωναν

 κύμα σηκώνοντας ο στάχυς

να κολυμπάει μέσα  χαίρονταν

δέρμα κι  ο χωματόδρομος.

Έφηβος έπειτα και άντρας

μάζευε το χώμα

το στοίβαζε το ανακάτευε,

το φτυάρι πλακουτσό

να το στρώνει ξανά και πάλι να το σηκώνει

σε μια διαρκή κίνηση ανόδου.

Διαμαρτύρονταν το μέταλλο

αν μια πέτρα μπαίνοντας  ανάμεσα

την ετοιμότητα του χώματος χαλούσε να δεχθεί το νερό,

που σαν έπεφτε

το έκανε να ανασαίνει από ανακούφιση

αν από χέρσο βγήκε χωράφι.

Έπειτα φορούσε τις μπότες

αυτός κι άλλοι δυο τρεις

κι άλλοι που γύριζαν απ' τον αγρό πριν απ' τη δύση.

Κι άρχιζαν το χορό όλοι μαζί

ρίχνοντας τ' άχυρα οι γυναίκες

με τυλιγμένα μάγουλα, μη λάχει

αδέξιο βλέμμα ή αθερίνα από στάχυ τα πληγώσει.

Και συνεχίζαν το χορό μες στον πηλό

μια  μελωδία η σιωπή

ωσότου φαίνονταν στον ορίζοντα η πούλια.

 

Κι έπιανε τότε εκείνος

το ξύλινο τελάρο, τρία τέσσερα  πλιθάρια που χωρούσε,

το πίθωνε στην ίσια γη

να το γιομίσουνε πηλό

ρίχναν φτυαριές οι εργάτες.

Κι όλοι δουλεύανε

κι όλες οι σκέψεις μυστικές

και προσευχές

να δέσει ο ουρανός καλό  πλιθάρι.

 

Καθώς του κόσμου οι ρόδες μίκραιναν

σε τσίρκο τ' αλόγου η χαίτη

κι η μυρωδιά του λάστιχου άρχισε να κατρακυλά,

φορτία χώμα σπρώχνοντας για το βασίλειο της φωτιάς

για πιο αντοχή όπως λέγαν,

 μες στα καμίνια

των ανθρώπων το αίμα πυρώναν.

 

Πως θα επιστρέφαμε γρήγορα είπαν

πως δε θα κρατούσε για πολύ η διένεξη.

Το χώμα μου να χαιρετίσω

πέρασα απ' το περιβόλι.

Να μη χαθούμε είπαν οι φωνές

απ' το πηγάδι

δυνατές που βγαίνανε σαν έφευγα,

με τους κασμάδες τους στα χέρια

χρόνια που σκάβανε

κατάλευκη σκληρή μια πέτρα.

Ανάμεσα τους ο πατέρας κι ο παππούς

κι εκείνων οι πατεράδες και οι παππούδες,

σε χάος το νερό που όλο χάνονταν

η κοίτη υποχωρούσε,

σπασμένα και της μηχανής τα λάδια

γενιές φωτιά

που αντοχή να το χωρέσει ο νους ανθρώπου.

Και στο κατόπιν μου  οι φωνές

τ' άγριου σίδερου σκουριά μη λησμονείς είπε η μιά,

του πηγαδιού τις δεκατέσσερις οργιές

να μου θυμίζει πήρε η άλλη.

Στον ουρανίσκο κολλούσε η γλώσσα μου

σαν τις κατέβαινα με τις ζημιές

δίψα το χώμα μου να μη γνωρίσει.

Τρεμάμενη και η φωνή απ' το πουρνάρι

μή φεύγεις είπε ή πάρε με μαζί

Περήφανη σαν βάδιζε στην αυλακιά

είχε μια βούλα καφετιά

η πέρδικα που γλίτωσα

 από κυνηγού λαγωνικό τον άλλο χρόνο.

Έφηβος κρυφά της πήγαινα νερό

να πιω από κείνο μου 'φερε πριν φύγω.

Κι η σαύρα ακίνητη στο κυπαρίσσι

το βλέμμα της κλείδωσε  η μνήμη

και μια  σταγόνα δάκρυ να κυλά.

 

Σωτήρης Π. Βαρνάβας

περιοδικό Εμβόλιμον,

τεύχος 85-86, σελ. 100-102, 2018

*Από ένθετο αφιέρωμα στον ποιητή και πεζογράφο Νίκο Κατσαλίδα, μετά από γραπτή άδεια του εκδότη του περιοδικού.