ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ: ΤΟ ΚΛΩΣΣΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΤΑΣ

 

Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής στο χωριό ήταν το κλώσσημα της κότας. Ήταν μια διαδικασία γεμάτη προσμονή, φροντίδα και φυσικά, αγάπη για τη φύση και τα ζώα της αυλής μας.

Η νόνα μου (η γιαγιά μου) ήταν εκπαιδευμένη να ξεχωρίζει τις κότες που θα περνούσαν από τη διαδικασία του κλωσσήματος και να ακολουθεί κατά γράμμα τις επόμενες κινήσεις. Τις έβλεπε να φουσκώνουν τα φτερά τους, να βγάζουν μια διαφορετική φωνή και να μένουν για αρκετή ώρα στη φωλιά τους από ένστικτο προστασίας για τα μικρά τους που θα ξεπρόβαιναν μετά από 21 ημέρες κλωσσήματος.

Έτσι λοιπόν, η νόνα μου, άρχιζε τις διαδικασίες για να καθίσει η κότα στη φωλιά της και να κλωσσήσει τα αυγά της. Με περισσή φροντίδα μάζευε τα αυγά για να βεβαιωθεί ότι ήταν γόνιμα. Έφτιαχνε σε ένα ήσυχο μέρος μια φωλιά φτιαγμένη με ξερά χόρτα, μαλακό άχυρο και σκιερή θέση, για να νιώθει η κότα ασφάλεια και ζεστασιά. Συχνά, έβαζε περισσότερα αυγά στη φωλιά της, ξέροντας ότι μια καλή κλώσσα μπορούσε να φροντίσει ακόμα και πάνω από δέκα αυγά. Στο τέλος έβαζε την κότα με τα αυγά στη φωλιά και την ακούγαμε να λέει ψιθυριστά «όλα κόκο και ένα κίκι», δηλαδή όλα να είναι κότες και ένα κόκορας. Φυσικά για ευνόητους λόγους η ευχή. Να υπάρχει επάρκεια αυγών για την οικογένεια σε καθημερινή βάση.

Τις ημέρες της εκκόλαψης φρόντιζε η κότα να μένει στη φωλιά της και μόνο κάποιες φορές την έβγαζε για λίγο έξω, να φάει, να πιει νερό και να τεντώσει τα πόδια της. Εμείς, ως παιδιά τότε περίεργα και ενθουσιασμένα, περνούσαμε από το κοτέτσι και παρακολουθούσαμε μήπως ακούσουμε κάποιο θόρυβο από το σκάσιμο κάποιου αυγού και να ενημερώσουμε τον αρχηγό της αποστολής, τη νόνα μου.

Μετά από 21 περίπου ημέρες ερχόταν η μαγική στιγμή. Ένα πρωί, το πρώτο κλωσσόπουλο ξεπρόβαλε, σκίζοντας με δυσκολία το κέλυφος του αυγού. Ακολουθούσαν και τα υπόλοιπα, ένα - ένα, γεμίζοντας τη φωλιά με μικροσκοπικά, χνουδωτά πλάσματα που τσιμπούσαν δειλά γύρω τους. Η χαρά ήταν απερίγραπτη. Η κότα, περήφανη μητέρα, τα κουκούλωνε κάτω από τα φτερά της για να τα ζεστάνει.

Η ζωή στο χωριό ήταν γεμάτη τέτοιες στιγμές. Το κλώσσημα της κότας δεν ήταν απλώς μια αγροτική διαδικασία. Ήταν ένα μάθημα για τον κύκλο της ζωής, για την υπομονή, τη φροντίδα και τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση. Κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη σκηνή, νιώθω μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνες τις μέρες που οι απλές χαρές της ζωής μας έκαναν να νιώθουμε γεμάτοι.