Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας

Διαβάζω καθημερινά στο διαδίκτυο διάφορες ανακοινώσεις που αναφέρονται στη ματαίωση των ενημερωτικών συναντήσεων των εκπαιδευτικών για το θέμα της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, οι οποίες παρουσιάζονται σαν επίτευγμα των δασκάλων και Νηπιαγωγών που «πέτυχαν» να ματαιώσουν τέτοιου είδους συναντήσεις.

Ειλικρινά, προβληματίζομαι, γιατί ως παλιός εκπαιδευτικός είχα σχηματίσει την άποψη ότι η ΔΟΕ (η τότε τουλάχιστον ΔΟΕ) ήταν από τις λίγες συνδικαλιστικές ενώσεις που τάσσονταν υπέρ ενός τέτοιου μέτρου, εξετάζοντας μάλιστα το θέμα με επιστημονικά επιχειρήματα και όχι με επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από μερικούς, προκειμένου να γίνουν αρεστοί (επιχειρήματα όπως: Θα αυξηθεί η γραφειοκρατία, το σχολείο συμπληρώνει επαρκή στατιστικά στοιχεία για την υλικοτεχνική υποδομή και δε χρειάζονται και άλλα κτλ.). Αλήθεια τι άλλαξε; Μήπως ο φόβος της κατάργησης της ακώλυτης βαθμολογικής προαγωγής ή ο φόβος για διαθεσιμότητα; 

  

Θεωρώ ότι τέτοιος φόβος δεν υπάρχει, τουλάχιστον για τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αν θέλει το Υ.ΠΑΙ.Θ. να μειώσει τον αριθμό των εκπαιδευτικών αυτό μπορεί να το πετύχει μέσα 2-3 χρόνια από τις αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης και τη μείωση των διορισμών των αναπληρωτών. Επομένως, τέτοιο θέμα δεν υπάρχει, αλλά και αν υπάρχει, πώς συνδέεται η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού;

Εύλογα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ερωτήσεις όπως οι παρακάτω αξιολογούν έμμεσα τους εκπαιδευτικούς μιας σχολικής μονάδας. Ας δούμε κάποιες υποτιθέμενες ερωτήσεις: «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στην επιστημονική συνάντηση με τον σχολικό σύμβουλο;», «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί του σχολείου και σε ποια σεμινάρια-συνέδρια συμμετείχα κατά το τρέχον σχολικό έτος;», «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί έλαβαν μέρος στις καθιερωμένες τριμηνιαίες παιδαγωγικές συγκεντρώσεις των γονέων που προγραμμάτισε το σχολείο;», «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί δημοσίευσαν κάποια επιστημονική εργασία αυτόν τον σχολικό χρόνο;», «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί απέκτησαν πιστοποίηση στην πληροφορική;», «αντιμετωπίστηκαν από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου με επιτυχία θέματα που σχετίζονται με τις μαθησιακές δυσκολίες ή με τα προβλήματα προσαρμογής των μαθητών;», «πόσες και ποιες διδακτικού χαρακτήρα επισκέψεις πραγματοποίησε η κάθε τάξη κατά το τρέχον σχολικό έτος;», «πόσοι και ποιοι εκπαιδευτικοί του σχολείου σας καθοδήγησαν φοιτητές των Παιδαγωγικών Τμημάτων στο πλαίσιο των πρακτικών τους ασκήσεων;» «κτλ.

Αυτές οι υποτιθέμενες ερωτήσεις του ερωτηματολογίου της εσωτερικής αξιολόγησης για ποιο λόγο να φοβίζουν έναν εκπαιδευτικό που εργάζεται ευσυνείδητα και φροντίζει να ενημερώνεται διαρκώς για την επιστήμη του; Αν παρ’ ελπίδα υπάρχουν εκπαιδευτικοί που διστάζουν να δώσουν θετικές απαντήσεις στις παραπάνω υποτιθέμενες ερωτήσεις, τότε διερωτώμαι κι εγώ ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσουν;

Ας μην απαντήσω όμως εγώ σε αυτό το ερώτημα. Ας το απαντήσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις,  ας το απαντήσουν οι γονείς των μαθητών, ας το απαντήσουν εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που προσφέρουν (παρόλο τον μειωμένο μισθό τους) ένα κομμάτι της ψυχής τους στο βωμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Ήρθε, νομίζω, η ώρα που η κάθε σχολική μονάδα ως σύνολο, ο κάθε εκπαιδευτικός, αλλά και γενικότερα ο κάθε δημόσιος υπάλληλος να κάνει τον δικό του απολογισμό με στόχο τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η ιδέα της εξίσωσης των πάντων με βάση «τον κοντότερο» έχει ήδη παρέλθει. Είναι προς το συμφέρον των πολιτών και της Χώρας μας.

ΥΓ: Διευκρινίζω: Γράφω για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου.