Το ταξίδι με το καΐκι από το χωριό μου προς την πόλη, που ήταν το Γυμνάσιο, ήταν μια εμπειρία που συνδύαζε την ομορφιά της θάλασσας με τη δυσκολία της κακοκαιρίας. Θυμάμαι στο μικρό λιμανάκι του χωριού, το καΐκι να λικνίζεται στα δεμένα σκοινιά του, έτοιμο να ξεκινήσει το γνώριμο δρομολόγιο. Ο καπετάνιος, ένας άνθρωπος μαθημένος στη θάλασσα, κοίταζε τον καιρό με έμπειρο μάτι και έδινε το σύνθημα της αναχώρησης.
Όταν η θάλασσα ήταν ήρεμη, το ταξίδι ήταν μια ευκαιρία για να θαυμάσεις τον ορίζοντα, να ακούσεις το νερό που σκίζει η πλώρη και να απολαύσεις τη θαλασσινή αύρα. Όμως, όταν σηκωνόταν φουρτούνα, η εμπειρία ήταν δυσάρεστη. Τα κύματα χτυπούσαν το ξύλινο σκαρί, το καΐκι ανεβοκατέβαινε απότομα, η θαλασσινή αλμύρα γέμιζε τον αέρα, τα σταγονίδια της θάλασσας έλουζαν τα πρόσωπα των επιβατών και η διαδρομή έμοιαζε ατέλειωτη.
Ένα τέτοιο ταξίδι με φουρτούνα θυμάμαι που σημάδεψε τα σχολικά μου χρόνια, γεμάτο από εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα, που δύσκολα ξεχνιούνται.
Μια φορά που ο καπετάνιος είτε δεν είχε εκτιμήσει καλά τον καιρό είτε γιατί το Γυμνάσιο μας περίμενε ξεκινήσαμε από το μικρό λιμανάκι του χωριού μου. Ξαφνικά ο καιρός άρχισε να χαλάει, όταν μαύρα σύννεφα άρχισαν να καλύπτουν τον ορίζοντα. Σε λίγη ώρα η πλώρη του μικρού καϊκιού σηκωνόταν και βυθιζόταν σαν να πάλευε με κάποιο αόρατο θηρίο. Τα κύματα χτυπούσαν το ξύλινο σκαρί με μανία, ραντίζοντας τα πρόσωπα των επιβατών με αλμύρα. Κατεβήκαμε όλοι στο αμπάρι του καϊκιού. Η αγωνία όλων ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας και τα σώματά όλων μας ακολουθούσαν τον ρυθμό της θάλασσας, σαν να είχαν γίνει κομμάτι της.
Κάποιοι μουρμούριζαν προσευχές, άλλοι έκλειναν τα μάτια για να μην αντικρίζουν τα κύματα που χτυπούσαν στα φιλιστρίνια. Και αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα που έμοιαζε ατελείωτη μέχρι που φάνηκε το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα. Ο άνεμος κόπασε, το νερό ηρέμησε, κι ένα συναίσθημα λύτρωσης πέρασε από πρόσωπο σε πρόσωπο σαν σιωπηλή συμφωνία.
Αυτό το ταξίδι ήταν μια μικρή δοκιμασία, ένα πέρασμα από την άγρια αγκαλιά της θάλασσας στην καθημερινότητα της πόλης.
Μόλις πάτησα το πόδι μου στον χώρο του Γυμνασίου, ξέχασα την περιπέτεια και αμέσως άρχισαν οι σκέψεις για την επιστροφή στο Χωριό τα Χριστούγεννα, για εκείνο το πρώτο βλέμμα στο χωριό, με τις μυρωδιές από τα ξύλα που έκαιγαν στο τζάκι του σπιτιού μου και τους δικούς μου ανθρώπους να με περιμένουν. Τότε όλες οι φουρτούνες των ταξιδιών έμοιαζαν στο μικρό μου μυαλό με τίποτα μπροστά στη χαρά του γυρισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου