Είναι γνωστό σε όλους ότι τα προβλήματα συμπεριφοράς των μαθητών στα σχολεία αποτελούν ένα διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο που απασχολεί εκπαιδευτικούς, γονείς και ειδικούς. Επιχειρώντας να αναζητήσουμε τα αίτια του φαινομένου αυτού διαπιστώνουμε ότι αυτά σχετίζονται τόσο με την οικογένεια όσο και με το ευρύτερο κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον. Σε αυτή μας την ανάρτηση θα επικεντρωθούμε στον παράγοντα οικογένεια.
Είναι γνωστό ότι η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας, κατά συνέπεια αποτελεί για τα παιδιά ένα υποστηρικτικό και ισορροπημένο περιβάλλον, που συμβάλλει στην υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, ενώ αντίθετα, οι δυσλειτουργίες μέσα στην οικογένεια μπορούν να οδηγήσουν σε προβλήματα συμπεριφοράς.
Οι γονείς, λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους που η σημερινή κοινωνική και οικονομική κατάσταση επιβάλλει και δημιουργεί σε αυτούς διαρκή πίεση, δεν αφιερώνουν χρόνο να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Να υπάρξει, δηλαδή, ένας ουσιαστικός και εποικοδομητικός διάλογος όπου τα παιδιά θα εκθέσουν τις ανάγκες και τα συναισθήματα που τους απασχολούν και έτσι δημιουργείται εκ των πραγμάτων μια συναισθηματική αποξένωση και ανασφάλεια.
Πολλές φορές οι γονείς αντιλαμβανόμενοι τις παραπάνω δυσκολίες (για να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο για τα παιδιά τους γιατί συνήθως γυρνούν κατάκοποι από τη δουλειά τους τις βραδινές ώρες) νιώθουν ενοχές και γίνονται υπερβολικά επιεικείς με αποτέλεσμα να μη θέτουν σταθερά όρια στη συμπεριφορά των παιδιών. Η έλλειψη κανόνων δημιουργεί σύγχυση στο παιδί και το κάνει να δοκιμάζει τα όρια μέσα από προκλητική ή επιθετική συμπεριφορά.
Επίσης, αν υπάρχουν στο οικογενειακό περιβάλλον έντονες διαφωνίες και καυγάδες μεταξύ των γονέων και ακόμη ένα δύσκολο διαζύγιο, δημιουργούν άγχος και ανασφάλεια στα παιδιά, τα οποία άλλα εκδηλώνουν τη δυσφορία τους μέσω αντικοινωνικής ή επιθετικής συμπεριφοράς και κάποια άλλα μπορεί να απομονωθούν κοινωνικά και να χάσουν το ενδιαφέρον τους για το σχολείο.
Ένας άλλος παράγοντας που συμβάλλει στην επιδείνωση των εν λόγω προβλημάτων είναι και αυτός που ακούει στο όνομα νέες τεχνολογίες. Οι γονείς που δεν ελέγχουν τη χρήση των ηλεκτρονικών συσκευών επιτρέπουν στα παιδιά να εκτίθενται σε ακατάλληλο περιεχόμενο. Τα social media και τα βιντεοπαιχνίδια μπορεί να προωθούν βίαια πρότυπα συμπεριφοράς, τα οποία τα παιδιά ενδέχεται να μιμούνται. Η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και δυσκολία στη διαχείριση των συναισθημάτων και διάσπαση προσοχής.
Ο Serge Tisseron, Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο γνωστούς στη χώρα του, το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, “όχι τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12”. Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την πρόταση.
Θα μπορούσε κάποιος να συμπεριλάβει και άλλες αιτίες που μπορεί να σχετίζονται με τα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών στο σχολείο. Αυτό όμως που προέχει στην προκειμένη περίπτωση είναι το πώς θα μειωθούν οι εντάσεις των παραπάνω παραγόντων και να αμβλυνθούν κατά το δυνατόν τα αναφυόμενα προβλήματα.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου πρέπει οι γονείς:
• Να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, να τα περιβάλουν με αγάπη, να τα εμψυχώνουν, να αφιερώνουν χρόνο γι’ αυτά, ώστε να αναπτύξουν αυτοπεποίθηση και συναισθηματική σταθερότητα.
• Να ακούνε τα παιδιά τους, να δείχνουν ενδιαφέρον και να συζητούν μαζί τους χωρίς κριτική ή αυστηρότητα.
• Να διδάσκουν στα παιδιά τους, με το παράδειγμά τους, ενσυναίσθηση, σεβασμό στον συνάνθρωπο και αξίες ζωής και τέλος
• Να θεσπίζουν σαφή όρια και κανόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου