ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
"…Ώρες μας έπαιρνε τ'αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη∙ κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαιδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν, και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο∙ γιατι πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σχολείο με το κεφάλι σπασμένο.
Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι∙ το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν' ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλης, που 'χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δεν βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε∙ σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί!..."
Απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη
Απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη
Σαν απάντηση, αγαπητέ Γιάννη, στο παραπάνω κείμενο του Μεγάλου Κρητικού με μια μαντινάδα :
ΑπάντησηΔιαγραφή" Χαράς τονε το Δάσκαλο π’ είναι με τα παιδιά του φίλοι,
κι ολημερίς του «κρέμονται» απ’ τα δικά του χείλη! "
Πολύ δύσκολο να κάνεις τη διδασκαλία σου ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ!..