Σε ποιο σχολείο θα γράψω το παιδί μου;

Είναι ένα ερώτημα που εκφράζεται κυρίως από κάποιους «ανήσυχους» και «απαιτητικούς» γονείς στην αρχή κάθε σχολικού έτους. Η απάντηση είναι στερεότυπη, αν  αποκλειστεί η επιλογή του ιδιωτικού σχολείου: «Ο νόμος προβλέπει να γράψεις το παιδί σου στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς σου».

Εξετάζοντας το θέμα αυτό, εκ πρώτης όψεως, διαπιστώνεται ότι η λύση: «κάθε μαθητής φοιτά στο σχολείο της γειτονιάς του» είναι λογική και δίκαιη, γιατί οι μαθητές κατανέμονται ισομερώς στα διάφορα σχολεία της πόλης, αποφεύγονται οι μετακινήσεις και η ταλαιπωρία των μαθητών, η οργανικότητα των σχολείων παραμένει σχεδόν σταθερή και ο αριθμός του διδακτικού προσωπικού δε διαταράσσεται.

Όλα αυτά είναι σοβαρά επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της εφαρμοζόμενης μέχρι σήμερα λύσης. Όμως, υπάρχει και η άλλη άποψη. Αυτοί που την υιοθετούν ισχυρίζονται ότι η λύση: «κάθε μαθητής φοιτά στο σχολείο της γειτονιάς του», προϋποθέτει ότι σε όλα τα σχολεία εργάζονται εξίσου ικανοί εκπαιδευτικοί που ενδιαφέρονται πρώτα για τους μαθητές τους, που τους εμψυχώνουν και τους προσκαλούν να συμμετάσχουν ενεργά στην εκπαιδευτική διαδικασία, που πρωτοπορούν, που επιχειρούν να εφαρμόσουν στην τάξη τους καινοτόμα προγράμματα κτλ. και όλα αυτά (κατά τη γνώμη τους) στην πράξη δεν συμβαίνουν. Έτσι, ως  φορολογούμενοι πολίτες, ισχυρίζονται, ότι έχουν το δικαίωμα της επιλογής του σχολείου που θα γράψουν το παιδί τους, του σχολείου της αρεσκείας τους, του σχολείου που θεωρούν ότι πραγματοποιείται σημαντικό εκπαιδευτικό έργο. Άραγε έχουν δίκιο; Δεν είναι εύκολη η απάντηση, γιατί η παρεχόμενη εκπαίδευση και το έργο των εκπαιδευτικών δεν αξιολογείται από την Πολιτεία και συνεπώς κάθε απάντηση είναι παρακινδυνευμένη.

Προσωπικά θα υιοθετούσα την άποψη της ελεύθερης επιλογής του σχολείου του μαθητή από τους γονείς του (και δευτερευόντως να λαμβάνεται υπόψη η μόνιμη κατοικία του μαθητή) με την προϋπόθεση να υπάρξει μια αντικειμενική αξιολόγηση  της όλης εκπαιδευτικής διαδικασίας και των εκπαιδευτικών της κάθε σχολικής μονάδας. Μια αξιολόγηση που θα λαμβάνει υπόψη όλες εκείνες τις παραμέτρους που υπεισέρχονται κατά την αξιολογική διαδικασία και διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμά της. Με αυτόν τον τρόπο τα σχολεία θα κατατάσσονται σ' έναν αξιολογικό πίνακα και μάλιστα με βάση αυτήν τη σειρά αλλά και με τον αριθμό των φοιτώντων μαθητών να εξαρτάται ακόμη και η χρηματοδότησή τους από την Πολιτεία. Θεωρώ ότι τα μέτρα αυτά θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να υπάρξει ευγενή άμιλλα μεταξύ των εκπαιδευτικών και θα συντελούσαν στο να μειωθεί (ή να εξαλειφθεί) κάθε μορφή εφησυχασμού από αυτούς, γεγονός που θα οδηγούσε (μαζί φυσικά και με άλλα μέτρα) στην ενδυνάμωση της δημόσιας εκπαίδευσης. 
Για να γίνουν όμως αυτά χρειάζεται πολιτική βούληση, χρειάζονται άνθρωποι με νέες ιδέες, αποφασιστικοί, οραματιστές και ανατρεπτικοί. Ίσως, να έχουμε μπροστά μας αρκετό δρόμο ακόμα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι το πολυσυζητημένο θέμα της αξιολόγησης συναντά ακόμη και σήμερα τη σθεναρή αντίσταση κάποιων συνδικαλιστικών μειοψηφιών !!!   

Εύχομαι σε όλους τους εκπαιδευτικούς καλή σχολική χρονιά με υγεία ατομική και οικογενειακή!!!