Η φωνή του Μεσολογγιού
Μάθαμε την ιστορία του απ' το σχολείο
Κλειστήκανε είπε ο δάσκαλος στα τείχη
μέρες πολεμώντας
τ' ανθρώπου το πρόσωπο να μη χαθεί
να βρει το νόημα που του αξίζει.
Και ενόσω μιλούσε ο δάσκαλος για κείνους
και αίμα κυλούσε η μεγάλη μνήμη
μέσα έξω και γύρω από την τάξη
να μάθουνε οι νέες μνήμες
να μνημονεύουνε στις άλλες
κι εκείνες παρακάτω να το πάνε,
παρακαλώντας κρατούσα την ανάσα
το δέντρο Μεσολογγιού κι αλλού να πιάσει.
Έπειτα μας έδειξε το χάρτη.
Γύρω η θάλασσα μας είπε
τους έκανε νόημα να αντιταθούνε
Μεσολογγίτη η αρετή εις τον αιώνα
τις άλλες θάλασσες να ταξιδεύει.
Κι η πέτρα από ασβεστόλιθο πιο πέρα
τους μίλησε κι εκείνη
μια συμφωνία κλείνοντας μαζί τους
λευκό τ' ασβέστη
να χουν το νου τους να μην αλλοιωθεί.
Κι ο άνεμος με του ουρανού το νεύμα
πήρε το λόγο λέγοντας κι εκείνος
το δίκιο τους πως θα φυσάει
όσο τη γη φωτίζει το φεγγάρι
κι όσο ανατέλλει ο ήλιος την ανατολή
Κ ι ενόσω τα πράγματα
μιλούσαν στη ψυχή τους
κι από ψυχή ακουστά οι τύραννοι δεν έχουν
Ελευθερία ή Θάνατος ακούστηκε βαθιά
η φωνή του Μεσολογγιού.
Την ακούω κάθε φορά
σαν ξεδιπλώνω του κόσμου το χάρτη.
Σωτήρης Π. Βαρνάβας
από ιδιωτική συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου