Ας μετράμε τα λόγια μας στους χαρακτηρισμούς που αποδίδουμε σε γεγονότα ή καταστάσεις

Κ. Μητρόπουλος

Είναι γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό οι οικονομικές επιπτώσεις από το πρόγραμμα λιτότητας έπληξαν τους περισσότερους πολίτες της Χώρας και φυσικά και τους εκπαιδευτικούς, που δίνουν καθημερινά τη μάχη τους στις σχολικές τάξεις με στόχο την πρόοδο των νέων μας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το Υ.ΠΑΙ.Θ. προχώρησε ίσως και σε άλλες ενέργειες που μπορεί να δυσαρέστησαν τους εκπαιδευτικούς και τις οικογένειές τους, όπως μείωσε τον αριθμό των εκπαιδευτικών που μετέθεσε ή απέσπασε σε άλλες περιφέρειες, καθυστέρησε να εκδώσει τις εγκυκλίους για τις μετακινήσεις των εκπαιδευτικών και τους διορισμούς τους κτλ. Για αυτές του τις ενέργειες, είναι κατακριτέο. Όμως το ότι επιτέλους προώθησε το Προεδρικό Διάταγμα για την Αξιολόγηση δε νομίζω ότι οι εκφράσεις της παλιάς «ξύλινης» συνδικαλιστικής γλώσσας ταιριάζουν (δεν θέλω να τις αναφέρω για να μην φωτογραφήσω αυτούς που τις είπαν). Η άποψή μου είναι, ότι οι υψηλοί τόνοι στην προκειμένη περίπτωση για την αξιολόγηση πρέπει να χαμηλώσουν.

Πώς νοείται η αξιολόγηση; Ο αξιολογητής σου να δει μόνο τον φάκελο με τα προσόντα σου ή να σε δει και στον χώρο της εργασίας σου; Και ο χώρος της εργασίας για τον εκπαιδευτικό είναι η ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Το κούρεμα με βάση τον κοντότερο, πρέπει να τελειώνει κάποτε (βλέπε σκίτσιο του Κ. Μητρόπουλου).