Στου χρόνου τη θύμηση… Τότε που ήμουν Δάσκαλος

Ο φίλος Θόδωρος Θανόπουλος γράφει ...

… Πολλές και καλές οι αναμνήσεις από τον Άγιο Νικόλαο Καλαβρύτων, που στο κέντρο του μεγαλόπρεπα υπάρχει η ομώνυμη εκκλησία, γι’ αυτό και το όνομα του χωριού, όπου ο Άγιος των θαλασσινών και των ναυτικών, τόσα χρόνια το προστατεύει, το φροντίζει, το νοιάζεται στης ζωής το ταξίδι, στα πελάγη των αιθέρων.

Δάσκαλος εκεί, τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας μου, 25 χρονών, με οκτώ-δέκα μαθητές (αν θυμάμαι καλά), σε μονοθέσιο σχολείο, που η διδασκαλία τη διαδικασία του φροντιστηρίου ακολουθούσε, σε εξατομικευμένη βάση, με παρεμβάσεις ιδιαίτερες, κείνα τα χρόνια του «επιθεωρητισμού», που έψαχνες το καλύτερο για τους μαθητές σου προσπαθώντας να αξιοποιήσεις στο έπακρο τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου ολιγοθέσιου σχολείου και να εκμηδενίσεις όσο γινόταν τα όποια μειονεκτήματά του.

Κι η αγωγή… μπροστά από τη μάθηση. Φιλαράκια με τα παιδιά στην ώρα της διδασκαλίας και του διαλείμματος σε ένα καθεστώς όπου είχαμε συμφωνήσει τα όρια της ελευθερίας, αλλά με τον ανάλογο σεβασμό και τον αλληλοσεβασμό, έτσι που να διακρίνονται οι ρόλοι, μέσα στα πλαίσια των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων.

Και καλά περνούσαμε!.. Και καλά περνούσα!.. μαζί μ’ αυτά τα παιδιά τα άδολα, τα αγνά, τα ״συντρόφια״ και με τους γονείς τους,  ανθρώπους της καλοπροαίρετης σκέψης, της καθημερινής εργασίας, της ολοήμερης ξωμαχιάς!.. 

Τούτες τις στιγμές,  για κείνες που τόσο (!) όμορφα πέρασα μαζί τους, έρχονται στη σκέψη περιστατικά, εικόνες, αναμνήσεις, που άκρατα νοσταλγείς…

Θυμάμαι… Διάλειμμα… στο σχολειό της μιας αίθουσας, του ενός γραφείου και του  προαύλιου χώρου στην άκρη του χωριού… Μαζί με τα παιδιά στο παιχνίδι και στη χαρά της ανάπαυλας… Μάλλον παίζανε ״κρυφοκούτι״.  Όλοι στο κρύψιμο, κι ο μαθητής που τα φύλαγε, στο ψάξιμο για την εύρεση των κρυμμένων συμμαθητών του. Είχε βρει τους περισσότερους εκτός από ένα συμμαθητή του και μια συμμαθήτριά του, που ήταν ακόμη άφαντοι πίσω απ’ τα πουρνάρια και τα βράχια στο επάνω μέρος του χώρου, απότομη πλαγιά με επικίνδυνη γκρεμίλα. 

Ξάφνου το κορίτσι (νομίζω πως ήταν η Βάσω η Καρακωνσταντή) πετάχτηκε από την επάνω μεριά της γερτής πλαγιάς και με γρήγορο διασκελισμό προσπαθούσε να περάσει το συμμαθητή της που τα ״φύλαγε״ για να κλωτσήσει το κουτί που βρισκόταν στο κέντρο του προαυλίου. Όμως το έδαφος ήταν με μεγάλη κλίση και βραχώδες. Το παιδί μπουρδουκλώθηκε κι ήταν έτοιμο να γκρεμοτσακιστεί. Με μια ενστικτώδη κίνηση (ευτυχώς που βρισκόμουν εκεί κοντά) το έπιασα στον αέρα, και απέφυγε την πτώση, που σίγουρα θα είχε συνέπειες τραυματισμού.

Όταν όλοι συνήλθαμε, κατάλαβα το δεξί μου πόδι να πονά πολύ κι ένιωσα το πρήξιμο να μεγαλώνει. Το είχα στραμπουλίξει!..

Να είναι καλά η κυρά - Αγγέλλω, η πεθερά μου, που σαν πήγα στο σπίτι, όπως πήγα (έμενα στα Μαζέϊκα, σημερινή Κ. Κλειτορία), με τα δικά της γιατροσόφια, μαλάξεις με σαπουνόνερο ζεστό και σφιχτό δέσιμο με καθαρό επίδεσμο, το πόδι, μετά από δυο-τρεις μέρες, ״συνήλθε״… 

Η κυρά-Αγγέλλω… Πραγματικός άγγελος!.. Ένας άνθρωπος αγαθός, αληθινός χριστιανός, γεμάτος καλοσύνη και πάντα με το χαρούμενο κι ευχάριστο λόγο, ένας άνθρωπος, που είχε γεννηθεί για να χαρίζει ευτυχία στους άλλους, μια ψυχούλα, που αν και επί τόσα χρόνια στα ψηλώματα του ουρανού, Θεϊκό Αστράκι γίνηκε,  γλυκοφέγγει, κι όποτε προς τα πάνω ατενίζω το βλέπω, καθοδηγώντας με!..

θεόδωρος  γ.  θανόπουλος

(Πρώτη δημοσίευση Φ.τ.Κ., τ. Σεπτεμβρίου 2013, σελ. 4)