Το Χωριό του επικοινωνούσε με την έδρα του Γυμνασίου δια θαλάσσης με αποτέλεσμα μια επίσκεψη σ’ αυτό τα Σαββατοκύριακα να μην εξασφάλιζε τη σίγουρη επάνοδο τη Δευτέρα το πρωί με το καΐκι λόγω θαλασσοταραχής.
Κι όμως η νοσταλγία για το Χωριό του ήταν τόσο μεγάλη που κάποιες φορές αποτολμούσε τέτοιες ριψοκίνδυνες προσπάθειες. Κάποιο λοιπόν από αυτά τα Σαββατοκύριακα επιχειρήθηκε μια τέτοια προσπάθεια. Κατά τις δύο (2) το μεσημέρι, μετά το σχόλασμα, μαζί με έναν συμμαθητή και συγχωριανό του μπήκαν στο λεωφορείο της γραμμής και αναχώρησαν για ένα διπλανό Χωριό, που απείχε από το δικό τους επτά (7) περίπου χιλιόμετρα.
Σαν έφτασαν πήραν τον δρόμο των 7 χιλιομέτρων με τα πόδια και με την απειλή των μελανών σύννεφων που όλο και πύκνωναν. Καθώς το βήμα ήταν ταχύ η απόσταση από τον στόχο συνεχώς λιγόστευε και η χαρά μεγάλωνε. Το στοίχημα όμως της άφιξης στο πατρικό σπίτι δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί χωρίς περιπέτεια. Μια δυνατή μπόρα με αστραπόβροντα τους έπιασε δύο (2) χιλιόμετρα πριν τον προορισμό τους με αποτέλεσμα η μάνα του, που δεν περίμενε αυτή την ξαφνική επίσκεψη, να φροντίσει γρήγορα να τους δώσεις ρούχα και στους δύο να αλλάξουν.
Η αποζημίωση από αυτή την περιπέτεια ήρθε γρήγορα, όταν δύο ζεστά πιάτα σούπας από έναν ντόπιο κόκορα ζέστανε τα σωθικά τους που τα συνόδεψαν με δύο φέτες πυρωμένο ψωμί που ετοιμάστηκαν στο αναμμένο τζάκι, που σιγόκαιγε πίσω τους και σκόρπιζε θαλπωρή στο περιβάλλον.
Φυσικά, τη Δευτέρα το πρωί ακολουθήθηκε η αντίστροφη πορεία, γιατί τα πολλά μποφόρ δεν επέτρεψαν την ομαλή επιστροφή με το καΐκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου