
Ένα σιωπηλό ακροατήριο ενηλίκων παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τα
διαδραματιζόμενα της ζωής ενός ζευγαριού, που κουβαλά την καθημερινότητα
αρκετών χρόνων συμβίωσης. Ο πολύ έξυπνος τρόπος της παρουσίασης του έργου με
την εναλλαγή των αφηγήσεων της γυναίκας και του άντρα γεμίζει τον αναγνώστη με
συναισθήματα, μνήμες και προβληματισμούς και ζωντανεύει το ενδιαφέρον του με
αποτέλεσμα να ρουφά με μιας τις σελίδες του βιβλίου.
Πιστεύω ότι τους περισσότερους αναγνώστες
τους αγγίζει το περιεχόμενο του βιβλίου, γιατί η συγγραφέας δεν επιλέγει μια
σχέση ανέφελη, γεμάτη αγάπη και καλοπέραση αλλά μια σχέση που την χτυπούν τα
κύματα της καθημερινής ρουτίνας, της φθοράς του χρόνου, των διαφορετικών
ενδιαφερόντων, αλλά και της άνισης, ίσως, κατανομής των συζυγικών καθηκόντων σ’
αυτή τη σχέση.
Έτσι, η συγγραφέας κατορθώνει με αυτές τις επιλογές της να αγγίξει τους περισσότερους
αναγνώστες και να στείλει μηνύματα για επανακαθορισμό των ρόλων του ζευγαριού.
Να τους προτείνει ότι η ενσυναίσθηση και η επικοινωνία είναι τα κλειδιά της επιτυχίας
σε μία σχέση. Αυτή η προτροπή της δεν είναι τυχαία, είναι βγαλμένη μέσα από το ΕΙΝΑΙ
ενός σωστού εκπαιδευτικού, όπως είναι η Αναστασία, που πρωταρχικό του μέλημα είναι
να βοηθήσει ώστε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να αποκτήσει περισσότερο ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα,
να δει με μεγαλύτερο σεβασμό τα δικαιώματα του καθενός μας, εστιάζοντας και σε
αυτό που λέμε «συναισθηματική νοημοσύνη».
Συγχαρητήρια, Αναστασία ! Περιμένουμε το επόμενο έργο σου ...