Υπηρέτησα (στην
κυριολεξία) τη Δημοτική Εκπαίδευση 35 χρόνια, ίσως και περισσότερα.
Αντίκρισα εκατοντάδες παιδικά
ματάκια, που με κοιτούσαν και περίμεναν από μένα να γίνω συνοδοιπόρος τους στο
μαγευτικό κόσμο της γνώσης. Τα βοήθησα, θέλω να πιστεύω, να επιτύχουν αυτόν τον
στόχος τους.
Πρόσφερα πολλή αγάπη
και πήρα άφθονη ανταπόκριση γι’ αυτή μου την προσφορά (αυτό είναι σίγουρο, όσο
και αν φαίνεται εγωιστικό).
Αφουγκράστηκα τις
επιθυμίες και τα προβλήματα των παιδιών και προσπάθησα με κάθε τρόπο να δώσω
λύσεις.
Ήμουν πάντα κοντά στους
άριστους, στους καλούς αλλά κυρίως στους «αδύνατους» μαθητές.
Είχα κι εγώ πάντοτε ένα
όνειρο (τόσο απλό και πραγματοποιήσιμο), ίσως και πολύ φτηνό για κάποιους! Να
επισκευάσω το πατρικό μου σπίτι στο χωριό με το εφάπαξ μου και να ζήσω τα
υπόλοιπα χρόνια μου κοντά στη φύση. Να φτιάξω μία όμορφη αυλή, για να έρχονται
εκεί τα παιδιά και τα εγγόνια μου να παίζουν ανέμελα και χαρούμενα.
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που βγήκα στη
σύνταξη και περιμένω ακόμη το εφάπαξ. Τώρα τελευταία ακούω ότι άρχισε,
λέει, το κράτος την εξόφληση των υποχρεώσεων του προς τους πολίτες. Πήραμε,
λέει, τις δόσεις από τους φίλους μας της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και άρχισε η εξόφληση. Έλα
όμως που το κράτος εκ των υστέρων μου λέει: «Δε σου δίνω αυτά που περίμενες ότι
θα πάρεις. Βολέψου με τα μισά, γιατί τα υπόλοιπα χρήματα έκαναν “φτερά” από τα αποθέματα
του ταμείου».
Τι να πω, τώρα; Τόσα χρόνια δίδασκα στα
παιδιά ότι η κλοπή τιμωρείται!!!
Ευτυχώς που τώρα δεν
διδάσκω πια…
Ας μείνουν, όμως, όλοι
αυτοί οι επιτήδειοι, καταδικαστέοι στη συνείδηση μου και στην απαξίωση των
έντιμων πολιτών της Πατρίδας μου. Σε ό,τι αφορά το όνειρό μου, θα προσπαθήσω να
το πραγματοποιήσω με μια αυλή πιο μικρή και φτωχική, αλλά γεμάτη με απέραντη
αγάπη!!!
Ένας ανιδιοτελής
δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου