Σχολική άρνηση – Σχολική φοβία

Είναι γνωστό ότι το σχολείο είναι μια οργανωμένη κοινωνία που θέτει κανόνες και προσπαθεί να κοινωνικοποιήσει το μαθητή. Επίσης, ο μαθητής, κυρίως της Α΄ τάξης του δημοτικού, μεταβαίνει από ένα περιβάλλον ελεύθερων επιλογών σε ένα περιβάλλον πειθαρχίας.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, είναι φυσικό κάποια παιδιά να μην προσαρμόζονται εύκολα και μάλιστα να αρνούνται να πάνε στο σχολείο προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες, όπως: δυσκολία του μαθήματος, έλλειψη προετοιμασίας, ασθένεια του ίδιου ή κάποιου άλλου μέλους της οικογένειάς τους,  φόβο για τον παλικαρά της τάξης κλπ.

Τα συμπτώματα αυτά συνήθως είναι πρόσκαιρα και παροδικά. Αν όμως αυτά παραμένουν για αρκετό χρονικό διάστημα, παρόλο που χρησιμοποιούνται όλοι τρόποι παρέμβασης και μάλιστα το παιδί εμφανίζει πραγματικές σωματικές ενοχλήσεις οι οποίες περνούν όταν αυτό παραμένει στο σπίτι, τότε λέμε ότι το παιδί παρουσιάζει σχολική φοβία.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά;

• Να γίνει αρχικά ένας ιατρικός έλεγχος για διάγνωση τυχόν παθολογικών αιτιών.
• Να αναπτυχθεί καλή συνεργασία με τους δασκάλους για τον εντοπισμό πιθανής αιτίας.
• Να εξηγήσουμε στο παιδί ότι δεν γίνεται να μην πηγαίνει στο σχολείο.
•  Να μην εκδηλώνουμε το δικό μας άγχος και να μη  δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στα παράπονα του παιδιού.
• Να επιλέγουμε το συνοδό του παιδιού στο σχολείο. Αυτός πρέπει να μην επηρεάζεται από τις διαμαρτυρίες του, να είναι αγαπητό πρόσωπο για το παιδί, να συζητά στο δρόμο για άλλα θέματα και να αποφεύγει να ρωτά το παιδί πώς νιώθει.
• Να επαινούμε κάθε φορά την προσπάθειά του για βελτίωση της κατάστασης και να του εκδηλώνουμε την αγάπη μας.
• Να φροντίζουμε ώστε η πρωινή άφιξη στο σχολείο να γίνεται κάτω από συνθήκες που δεν είναι ιδιαίτερα απειλητικές και δεν προξενούν άγχος στο παιδί.
• Να συζητούμε και να βρούμε μαζί με το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνουν τη διαμονή του στο σχολείο πιο ευχάριστη κατά τη διάρκεια της ημέρας.
• Να βρούμε ποια είναι τα πράγματα που ενθουσιάζουν το παιδί και το κάνουμε να τα αναμένει στο τέλος της ημέρας ή όταν επιστρέφει από το σχολείο.
•  Να συζητάμε πρακτικά προβλήματα με το παιδί. π.χ. πώς θα αναπληρώσει τα μαθήματα, πώς θα αντιμετωπίσει τους συμμαθητές του, ποιοι θα του κάνουν συντροφιά όταν επιστρέψει στο σπίτι κλπ.).
•  Τέλος, όταν δούμε ότι όλα αυτά δεν αποδίδουν απευθυνόμαστε σε ειδικούς.  

ΠΗΓΕΣ:

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ (2000). Δημοτικό Σχολείο και Γονείς: οικοδομώντας μια δημιουργική σχέση. Αθήνα.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (2011). Σχολές Γονέων: Συνεργασία εκπαιδευτικών – οικογένειας. Αθήνα.