Μια γιορτή για την ελπίδα

Ο φίλος, Θόδωρος Θανόπουλος, τ. Σχολικός Σύμβουλος Ε.Α. με αφορμή το αναρτημένο στην ιστοσελίδα μου κείμενό με τίτλο: "Οι περιπέτειες μιας πεταλούδας ψυχαγωγούν και εμπνέουν", μου έστειλε μια μικρή ακόμη  ιστορία από το βίβλίο του : "Τα παιδιά του Ουράνιου Τόξου", για "Τα Εκπαιδευτικά και άλλα". Ο Θ.Θ προσθέτει:"Η ιστορία αναφέρεται στις ψυχοκινητικές δεξιότητες (θεατρικό παιχνίδι, παντομίμα, μουσικοχορευτικό δρώμενο κ.λπ.), που σαν κύριο μάθημα πρέπει να διδάσκεται προπαντός στα Ειδικά Σχολεία και  στα παιδιά με αναπηρίες και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες, και που πολλά τέτοια σχολεία, τότε που υπηρετούσα, έκαναν πράξη και ενσωμάτωναν στις γιορτές τους...

Σ' αυτά τα σχολεία, σε αυτά τα παιδιά, σε αυτούς τους συναδέλφους, είναι αφιερωμένο το κείμενο που προανέφερα".

« ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ»*.  

( Από το βιβλίο Θεοδώρου  Γ.  Θανοπούλου : «Τα παιδιά του Ουράνιου Τόξου», σελ. 8)

                  

        Πολλές  μέρες κι ο  χρόνος περνά. Εδώ, που η ζωή έχει μια άλλη μεγαλοπρέπεια. Σ’ αυτή την ανθρώπινη φωλιά, που ο θεός απαγκιάζει. Ενώ στον έξω κόσμο μας η καθημερινότητα μεγαλώνει και προχωρά στην αλλοίωση και την αλλοτρίωση. Εδώ, που σα μόνιμο γνώρισμα είναι ο πόνος,  η  αλγηδόνα, η πίκρα και  τ’ ανέβασμα στην ανηφόρα τ’ αγώνα, με αγωνία και πολύ προσπάθεια. Εδώ, που βλέπεις μιας ψυχούλας το χαμόγελο και τότε είναι που μπροστά σου θολώνει τ’ όνειρο του κόσμου. Εδώ, που το χάδι από το μικρό παιδικό χέρι μοιάζει  με τη θωπεία του ζέφυρου, σ’ ένα ανατρίχιασμα ενοχής, υπαιτιότητας, φταιξίματος. Τότε, ο μέσα σου εαυτός  δημιουργεί την τιμωρία της συνείδησης και σε περιτριγυρίζουν   ερινύες, τύψεις, αναστολές, με χιλιάδες ερωτηματικά  να πλανώνται στο μυαλό και στη σκέψη.    

  ...Πώς λοιπόν, όταν σου ζητούν ν’ απελευθερωθείς απ’ αυτή την οδυνηρή κατάσταση με τη λίγη προσφορά σου, δε χαίρεσαι, δεν αγαλλιάζεις, δεν ευφραίνεσαι, από την προσπάθεια της συμμετοχής; Της όποιας συμμετοχής ;

   Συμβάλλεις στην παίδεψη και δίνεις ό,τι  καλύτερο έχεις και δύνασαι, σ’ αυτόν  τον όμορφο αγώνα της ζωής.  

...Κι όταν τούτη η γιορτή απ’ τα παιδιά του ηρωικού αγώνα της ζωής, γίνεται και προχωρά, βλέπεις, τη δύναμη της θέλησης να συνταιριάζει με την ευθύνη και το χρέος. Βλέπεις, τη δυναμική της συμμετοχής να εκφράζεται  μέσα από μια μοναδική χαρά, που σε λίγο αυτά τα παιδιά θα κατακλύσει.

   Είναι η χαρά της δημιουργίας, είναι η χαρά της συνεργασίας, είναι η χαρά της επικοινωνίας. Που στους πιο πολλούς δε φαίνεται...που από τους πιο πολλούς  δεν κατανοείται... Σ’ αυτή τη μικρή παρουσία, από τα παιδιά, τα παιδιά μας, τα παιδιά τ’ Ανθρώπου,  και σ’ όσους τα συμπαραστέκονται και τα βοηθούν, φαίνεται, αυτό που πολλοί λένε,  ή συναισθάνονται, ή κατανοούν, αλλά λίγοι πράττουν :

« Μπορώ κι εγώ όταν μπορείς...» Κι εδώ όλοι μπορούν! Γι’ αυτό, ο έπαινος και το εγκώμιο περισσεύουν.       Γι’ αυτό, στο αντίκρισμα αυτής της «δημιουργίας», αυτής της «δραστηριότητας», λες και διαλαλείς...«αξίζει τον κόπο»! τους αξίζει!

   Είναι μια εκδήλωση, μια γιορτή μουσικής και χορού. Είναι η ώρα τους, ο λίγος δικός τους χρόνος, η μέρα η αφιερωμένη σ’ αυτά, που τους ανήκει,  τους πρέπει, 

 Αχ !... και να ήσαν όλες οι μέρες του χρόνου έτσι !!! Τι το καλύτερο!!!

...Και το καλύτερο, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, θα το φέρει  ο ρυθμός κι η κίνηση, που προσεγγίζει το  ψυχοκινητικό, συναισθηματικό και διανοητικό χώρο της ψυχής των παιδιών μας   και  συντελεί στην εκδίπλωση κι ανάπτυξή τους.

  Τι το καλύτερο, λοιπόν, να ηρεμήσεις και να γαληνέψεις αυτές τις μικρές ψυχούλες, μέσα απ’ την απαλή ή και χαρούμενη μουσική και να αναθερμάνεις  λίγο ή έστω και να «διαταράξεις» κάποιες κρυφές επιθυμίες, ιδέες και λαχτάρες, που ίσως στο υποσυνείδητο αυτών των παιδιών να υπάρχουν ;

   Η μουσική τέρπει την ψυχή. Δίνει ρυθμό  κι οδηγεί στην κίνηση. Και μ’ αυτό τον τρόπο από τη λυτρωτική συναισθηματικά έκρηξη φθάνει ως την  κυριαρχία της επικοινωνίας και ερμηνεύει τη βαθιά  ανάγκη για έκφραση και σχεδιασμό.

   Η μουσική, ο ρυθμός κι η κίνηση, προσφέρουν μια καλύτερη συναισθηματική ισορροπία  και μια προοδευτική αυτοκυριαρχία. Είναι παράγοντες κοινωνικής ένταξης και ευνοούν την αρμονική ανάπτυξη όλων των όψεων της προσωπικότητας του κάθε παιδιού.

...Κάποιοι άνθρωποι !..Κάποια παιδιά !.. μαζί ζουν και δουλεύουν. Βρίσκουν  τρόπους  που να ευχαριστούν, να ηρεμούν, να γαληνεύουν, να κάνουν χαρούμενη, την καθημερινή ρουτίνα μιας, πραγματικά, δύσκολης ζωής. 

  Αυτή την προσπάθεια την έζησα, τη ζω από κοντά. Θα έλεγα μεγάλη προσπάθεια.

  Τέτοια κι έτσι, που να ξεπερνιέται ο Γολγοθάς  της «γκρίζας μέρας».

  Εδώ, που η αγωνία κι ο αγώνας  ανταμώνουν .

  Εδώ, που ο έπαινος και το εγκώμιο περισσεύουν.

  Εδώ, που για το Γιώργο, τον Κώστα, την Τζένη, το Γιάννη, τη Βούλα, τη Μαρίνα, τον Αλέξη, τη Μαίρη, το Νίκο, το Φώτη, τη Γιωργία, την Κατερίνα,...το Νίκο, τη Μαριάννα, ...σ’ όλους...σ’ όλους τους άλλους, που δε φαίνονται, κατεβαίνει και χαμηλώνει το βλέμμα του  Θεού και σκορπίζει το χαμόγελο της ΕΛΠΙΔΑΣ !

  Εδώ, η ζωή βρίσκει την πραγματική της διάσταση κι η  ΑΓΑΠΗ  αυτή η ΜΕΓΑΛΗ  ΑΓΑΠΗ  τη λαγαρότητά της !!!   

-------------------------------------------------------------------------------------

* Αφιερωμένο στα παιδιά,  τη Δ/νση και το προσωπικό του Κέντρου Περίθαλψης Παίδων (ΚΕ.ΠΕ.Π.)  Λεχαινών. Στο Θάνο, στη Σταυρούλα, στα παιδιά, στους γονείς, στο προσωπικό του Ειδικού Δημ. Σχολείου Ναυπάκτου, στις Προέδρους, στα παιδιά, στους γονείς και στο προσωπικό της «ΑΛΚΥΟΝΗΣ» και του Ε.Κ.Α.ΜΕ. / A. με Ε. Α.  Αιγίου.