Μια αληθινή ιστορία από ένα παιδί με αυτισμό

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση στον ιστότοπό σου, "Αυτισμός και ελληνική πραγματικότητα", σου στέλνω, με επισύναψη, για τα "Εκπαιδευτικά και άλλα", μια αληθινή ιστορία από ένα παιδί με αυτισμό, που έχω συμπεριλάβει και πάλι στο βίβλίο μου: "Τα παιδιά του Ουράνιου Τόξου", έτσι για να διαμηνύσω την αισιόδοξη πλευρά  της όλης κατάστασης, τότε, όταν υπάρχει "γρανιτένια" θέληση και πραγματική αγάπη από το περιβάλλον του παιδιού με αυτισμό.

...Αυτή η μικρή, αληθινή ιστορία είναι αφιερωμένη σε κάποιους ανθρώπους ... που καθημερινά πάσχιζαν, αγωνίζονταν, παιδεύονταν και δε το έβαζαν κάτω "...ποτέ από το χρέος μη κινούντες... " 

Θυμάσαι πολλές περιπτώσεις και συγκινούμαι και υποκλίνομαι σ' αυτούς τους ανθρώπους!!!

Πώς, λοιπόν, αυτά τα παιδιά να μην έχουν δικαίωμα στη ζωή;

Πώς, λοιπόν, αυτά τα παιδιά να μην έχουν δικαίωμα στη δημιουργία και στην πρόοδο;

Πώς, λοιπόν, αυτά τα παιδιά να μην έχουν δικαίωμα  στο να αντικρίσουν κατάματα την "ηλιοκορφή" και να ταξιδέψουν σε αυτό που ονειρεύονται με τις χρυσοφόρες αχτίδες της ελπίδας;

 Φιλικά-συναδελφικά

Θεόδωρος  Γ.  Θανόπουλος

«Η δύναμη της Θέλησης το θαύμα της Αγάπης!»*

    Δεν  μπορεί να μη συγκινηθείς, όταν μαθαίνεις ότι πίσω από την «οχυρωμένη» σιωπή ενός παιδιού κρύβεται μια δύναμη, μια θέληση, μια αγάπη τέτοια, που την όποια ικανότητα να  ενισχύει και το όποιο ταλέντο κατάλληλα να αξιοποιεί.

    Πολύ περισσότερο η συγκίνηση αυτή και γιατί όχι κι η δικαιολογημένη περηφάνια να κατακλύζει και να φανερώνεται από το γονιό εκείνο, που απ’ την αρχή της ζωής του παιδιού του, με την εσωτερική προδιάθεση και την εγωκεντρική του υπερβολή αγωνιζόταν, μάχονταν, κοπίαζε για να το «στήσει», να το «περάσει» στην αντίπερα όχθη της επιβράβευσης και της καταξίωσης.

 …Θυμάμαι που ο πατέρας αυτού του παιδιού με εμπιστευόταν στη συχνή επικοινωνία μας και συνεργασία που είχαμε μαζί τότε, που τα λόγια γλύκαιναν για να απαλύνουν την πίκρα και η σταράτη αλήθεια έβρισκε αποκούμπι στου γονιού τη θλιμμένη αμηχανία… τότε, που το ηθικό ενδυνάμωνε, θέριευε η προσπάθεια   και τα λόγια που ακολουθούσαν, έκρυβαν μια γρανιτένια θέληση, μια ατελείωτη αγάπη.

   - Δάσκαλε, εγώ για αυτό το παιδί θα φτάσω ως το θεό!

    Λόγια που σε έκαναν να ντρέπεσαι για τη δικιά σου, ίσως, αδυναμία το δικό σου, ίσως, δισταγμό, τη δική σου, ίσως, εξάντληση. Λόγια που σε έκαναν να βρεις το χαμένο θάρρος, να ανακτήσεις τη  "γεροσύνη" που πρέπει και να συνεχίσεις την ανηφόρα της προσπάθειας, μέχρις όσο κι όπου μπορέσεις για να ανταμώσεις την Ελπίδα!

   Να λοιπόν… που ο ήλιος χαμήλωσε τα φτερά του… κι έλαμψε της ζωής η δικαίωση.

   Πρώτο βραβείο ζωγραφικής, στον προγραμματισμένο διαγωνισμό για όλα τα παιδιά της ίδιας ηλικίας, από το παιδί της «σιωπής» και της «μοναξιάς»!

   Λαχτάρα, ανακούφιση, συγκίνηση, περηφάνια, υπέρβαση της αναστολής και διάγνωση του αγώνα και του μόχθου. Ένα παράδειγμα που προδιαγράφει τη δύναμη της Θέλησης. Ένα πρότυπο για μίμηση, που κραταιώνει το Θαύμα της Αγάπης.

   Μια άμετρη ικανοποίηση που παίρνεις από τη γρήγορη προσεκτική ανέλιξη της αναγνώρισης και της πρωτιάς αυτού του παιδιού.

   Σφικτά το χέρι σφίγγεις στον αποφασισμένο γονιό, με την ατσάλινη Θέληση και την περίσσια  Αγάπη. Που την άραχλη μοίρα ξοστράκισε και το άπλετο φως της ζωής στου παιδιού του τη σκοτεινιά έφερε. Εγκώμιο συγκίνησης γι’ αυτό το γονιό.

   Ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στο παιδί της «σιωπής» και της «μοναξιάς»! Ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στον «αγώνα» της ζωής!!!

---------------------------------------------------------------

*  Στο  Δημήτρη και στο Γρηγόρη, στη Νικολία  και στο Δρόσο, στη Σούλη, στη Δήμητρα, στο Θωμά, στην Τασία … και σε όλα τα παιδιά και τους γονείς της «Οχυρωμένης Σιωπής».