Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού από τους μαθητές του

Γράφει : Ο Θόδωρος Θανόπουλος, τ. Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής

Φίλε Γιάννη,

Διάβασα στην ιστοσελίδα σου τα "περί αξιολόγησης των εκπαιδευτικών". Συμφωνώ απόλυτα και καθ' όλα.

• Η μη αξιολόγηση αδικεί τους καλούς εκπαιδευτικούς.
• Η μη αξιολόγηση αποτελεί αντικίνητρο σ' αυτό που λέμε : "καθόλου εκπαιδευτικό έργο".
• Η μη αξιολόγηση δεν προωθεί την εκπαίδευση και την αγωγή των παιδιών.
• Η μη αξιολόγηση δεν ενισχύει την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση του παιδαγωγού-δάσκαλου- επιστήμονα εκπαιδευτικού.
• Η μη αξιολόγηση δε βελτιώνει την εκπαιδευτική διαδικασία.
• Η μη αξιολόγηση βολεύει   το τέλμα και το βάλτωμα, το  "χάλασμα του παιχνιδιού" , το "συνδικαλιστικό κατεστημένο"...
• Η μη αξιολόγηση  οδηγεί στον "ωχαδερφισμό", στη ραστώνη της τυποποιημένης καθημερινότητας, στην ανυπαρξία της σύλληψης, της ιδέας, της εφευρετικότητας, του οράματος (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων).   .........................................................................................................               

Η  σωστή, μέσα από σταθμισμένους, επιστημονικά, δείκτες κι αντικειμενική αξιολόγηση, νομίζω ότι θα άρει πολλές από τις παραπάνω "ενστάσεις" μου.  

...Αλλά μήπως νομίζουν οι εκπαιδευτικοί ότι δεν αξιολογούνται;  Και οι κρίνοντες κρίνονται, όπως κι εσύ ανέφερες. Κι έχουν ένα καθημερινό «κριτή» και «αξιολογητή», αντικειμενικό, άδολο, αγνό, καθάριο και λαγαρό, που δεν μπορούν να τον αποφύγουν και να τον αμφισβητήσουν με τίποτε.

Είναι ο μαθητής τους !!!

…Σου στέλνω, λοιπόν παρακάτω, για την ιστοσελίδα σου, πέραν όσων ανωτέρω σου έγραψα, και μια αληθινή (συμβολική) μικρή ιστορία από τη ζωή με τα παιδιά με "αναπηρίες"  και "ειδικές" εκπαιδευτικές ανάγκες, που έχω συμπεριλάβει στο βιβλίο μου : "Τα παιδιά του Ουράνιου Τόξου"… για του «λόγου το αληθές»…

 « Το  χάδι »

   Το θλιμμένο πρόσωπο του παιδιού, το απομονωμένο κι αμίλητο ήταν που σου δημιουργούσε και σένα ένα δυσάρεστο συναίσθημα.

   Μάλιστα τότε όταν ήξερες ότι του απόλειπε η στοργή, η αγάπη, η ζεστασιά, η θαλπωρή. Όλα αυτά, δηλαδή, που την ασφάλεια στεριώνουν  και το αυτοσυναίσθημα  τονώνουν.

   Θλιμμένο πρόσωπο, που προερχόταν από  ένα περιβάλλον διαταραγμένο, διαλυμένο,  άστατο.

   Τούτο το ιστορικό, σου δημιουργούσε σα δάσκαλο – παιδαγωγό την υποχρέωση να κατανοήσεις, να αποδεχτείς να βοηθήσεις, να συμπαρασταθείς.

   Κι έπρεπε να μεθοδεύεις έτσι τη ζωή της τάξης σου, που να επουλώσει, όσο δύναται, τις ψυχικές πληγές αυτού του παιδιού. Γεγονός που σαν αρχή του έπρεπε να είχε σένα  τον ίδιο.

  …Τούτο γίνηκε. Το πλησίασμα, η καθημερινή συζήτηση, η χειροπιαστή κι εμφανής αγάπη, το ανάλογο ενδιαφέρον, η πρέπουσα ενθάρρυνση,  άρχισαν να λειτουργούν.

   Μα και τα παιδιά του τμήματος, έπαιξαν  πολύ σωστά το συμφωνημένο ρόλο τους.

   Τα αποτελέσματα γρήγορα φάνηκαν κι η ψυχική ευφορία άρχισε όλους  να μας κατακλύζει.

   Το θλιμμένο πρόσωπο, έγινε γελαστό. Η απομόνωση, συντροφιά. Το περιθώριο, δημιουργική δράση.

 …Ήταν μια μέρα, που η καταξίωση αυτού του  "έργου", βρήκε μεγαλόπρεπα την ανταπόκρισή της.

   Το γελαστό, πλέον, παιδί με πλησίασε. Εμένα που πάντα από μακριά με ατένιζε. Κι εκεί στο διάλειμμα, που με τα άλλα παιδιά συζητούσαμε, με χάιδευε στο χέρι.

  Έτσι απλά, φυσικά, αγνά!

   Για μια στιγμή έμεινα έκπληκτος. Ξαφνιάστηκα. Όμως κατάλαβα…

   Ήταν χάδι ευγνωμοσύνης. Μια θωπεία αγάπης, που ήθελε να εκδηλώσει, αφού αλλού δεν μπορούσε.

   Ήταν ένα χάδι ενός παιδιού !

   Μια αξιοζήλευτη κι αναμφισβήτητη αξιολόγηση, πέρα από κάθε άλλη διαδικασία !

(Από το βιβλίο Θεοδώρου Γ. Θανοπούλου : "ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ", Πάτρα 2009, σελ. 20)