ΣΧΟΛΙΟ: Σε προήγουμενη ανάρτησή μας αναφερθήκαμε στον τρόπο που γράφουν μερικοί έλληνες την ελληνική γλώσσα (με χρήση λατινικών και όχι ελληνικών χαρακτήρων). Με αφορμή λοιπόν αυτήν την ανάρτηση, ο φίλος Θόδωρος Θανόπουλος μου έστειλε κάποιες σκέψεις του για την ελληνική γλώσσα, τις οποίες πρωτοδημοσίευσε στην εφημερίδα «Φωνή των Καλαβρύτων», φύλλο Ιανουαρίου 2011, σελ. 4. Τις δημοσιεύω παρακάτω.
----------------------------------------------
Στις μοναχές τις ώρες, που η ευχαρίστηση έρχεται αναπάντεχα και στολίζει τη μοναξιά, πλάθω τη σκέψη με λέξεις ελληνικές, που έχουν γαντζωθεί βαθειά μέσα μου εδώ και πολλά-πολλά χρόνια!...
Κι αυτή η ευχαρίστηση κατακλύζει το είναι μου, όταν βλέπω και ξαναβλέπω αραδιασμένα στο χαρτί τούτα τα στολίδια, ωσάν μικρές αιθέριες πυγολαμπίδες, που φεγγρίζουν στον αγέρα και μεταμορφώνονται εξελικτικά σε αστέρια του ουρανού, που σχηματίζουν έναν απέραντο γαλαξία, φωτίζοντας και ξαναφωτίζοντας το νου και την ψυχή μου.
Αυτές οι λέξεις, οι Ελληνικές λέξεις-στολίδια, οι ριζωμένες στην παγκόσμια πολιτιστική και πολιτισμική ιστορία, συνεχίζουν να δίνουν την ομορφάδα και τη λαμπρότητά τους με τη δύναμη της συνέπειας.
Γιατί, ό,τι και να γίνει, όσοι και όσο να προσπαθούν δε χάνονται, δε σβήνονται απ’ του ανθρώπου το πνεύμα κι ας φυσά δαιμονισμένα ο άνεμος της παγκοσμιοποιημένης καταιγίδας κι ας αστραποβροντά ο κεραυνός του συμφέροντος και της όποιας προπαγάνδας.
Και τούτες οι λέξεις, τούτη η γλώσσα, διάβηκε και διαβαίνει στους αιώνες και στην ιστορία πλάθοντας τη ζωή, την τέχνη και τον πολιτισμό.
…Τάλαντο έχει τούτη η γλώσσα. Που αξιοποιήθηκε απ’ τους σοφούς της Ελλάδας και του κόσμου· και φωτόπαιξε με τις σκέψεις τους και μεταλαμπάδευσε και μεταλαμπαδεύει την ανέλιξη της ανθρωπότητας.
Στις μοναχές τις ώρες, που η ευχαρίστηση έρχεται αναπάντεχα και στολίζει τη μοναξιά, πλάθω τη σκέψη με λέξεις ελληνικές, που έχουν γαντζωθεί βαθειά μέσα μου εδώ και πολλά-πολλά χρόνια!...
Κι αυτή η ευχαρίστηση κατακλύζει το είναι μου, όταν βλέπω και ξαναβλέπω αραδιασμένα στο χαρτί τούτα τα στολίδια, ωσάν μικρές αιθέριες πυγολαμπίδες, που φεγγρίζουν στον αγέρα και μεταμορφώνονται εξελικτικά σε αστέρια του ουρανού, που σχηματίζουν έναν απέραντο γαλαξία, φωτίζοντας και ξαναφωτίζοντας το νου και την ψυχή μου.
Αυτές οι λέξεις, οι Ελληνικές λέξεις-στολίδια, οι ριζωμένες στην παγκόσμια πολιτιστική και πολιτισμική ιστορία, συνεχίζουν να δίνουν την ομορφάδα και τη λαμπρότητά τους με τη δύναμη της συνέπειας.
Γιατί, ό,τι και να γίνει, όσοι και όσο να προσπαθούν δε χάνονται, δε σβήνονται απ’ του ανθρώπου το πνεύμα κι ας φυσά δαιμονισμένα ο άνεμος της παγκοσμιοποιημένης καταιγίδας κι ας αστραποβροντά ο κεραυνός του συμφέροντος και της όποιας προπαγάνδας.
Και τούτες οι λέξεις, τούτη η γλώσσα, διάβηκε και διαβαίνει στους αιώνες και στην ιστορία πλάθοντας τη ζωή, την τέχνη και τον πολιτισμό.
…Τάλαντο έχει τούτη η γλώσσα. Που αξιοποιήθηκε απ’ τους σοφούς της Ελλάδας και του κόσμου· και φωτόπαιξε με τις σκέψεις τους και μεταλαμπάδευσε και μεταλαμπαδεύει την ανέλιξη της ανθρωπότητας.
…Σήμερα…οι νέοι μας κι η κοινωνία μας ευρύτερα, τείνουν να αποκοπούν από τις ρίζες της αρχαιότερης «εν ζωή» γλώσσας του κόσμου, από το θησαυρό εκείνο, που επί εκατοντάδες χρόνια γαλούχησε, δημιούργησε και προόδευσε στο σύνολό του τον άνθρωπο και φώτισε, ως λαμπρό άστρο τις σκέψεις και τις δημιουργίες φιλοσόφων, στοχαστών, τραγωδών, ποιητών, επιστημόνων.
Αυτή η απομάκρυνση απ’ την "ωραιότερη γλώσσα του κόσμου" δημιουργεί μέσα μου μια αγανάκτηση κι ένα πόνο. Όταν…
Όταν, γύρω μου ακούω παιδιά, νέους αλλά και ενήλικες Έλληνες, δύσκολα να εκφράζονται και να χειρίζονται τη γλώσσα μας.
Όταν, πολιτικοί κι άνθρωποι της λεγόμενης επώνυμης καθημερινότητας να κομπιάζουν και λαθεμένα να ομιλούν.
Όταν, διάφοροι ραδιοτηλεοπτικοί «αστέρες» άκομψα να εκφράζονται με σωρεία συντακτικών λαθών κι άθλια να μιλάνε στις διάφορες εκπομπές (ο Θεός να τις κάνει εκπομπές) της τηλεόρασης.
Όταν, έχουμε φτάσει στο σημείο να επικοινωνούμε στους δρόμους και στις παρέες με βρισιές και βωμολοχίες, με έναν αχταρμά γλωσσικής Βαβέλ και να εκδηλώνουμε την όποια αντίθεσή μας, οργή μας και διαφωνία μας όχι με το λόγο και το "Λόγο", αλλά με τη βία και την καταστροφική μανία.
…«Αυτό που λατρεύω στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της έλλογης σκέψης… Ο Λόγος είναι το τείχος που προστατεύει από την κτηνωδία. Όποιος δεν ξέρει να εκφραστεί, όπως πολλοί νέοι σήμερα, τότε δεν του απομένουν παρά οι γροθιές, το ξυλοκόπημα, η ωμή, ανόητη και τυφλή βία» λέγει η Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί - και όχι κανένας «υπερπατριώτης» Νεοέλληνας - για να τονίσει την αξία της γλώσσας μας και να δώσει έμφαση στη σωστή και πρέπουσα διδασκαλία της και προβολή της σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.
…Ενώ εμείς, εξουσία (όποια εξουσία) και λαός, περισσότερο δίνουμε σημασία στην εκμάθηση των αγγλικών και των άλλων ξένων γλωσσών παρά στην Ελληνική. Γύρω σου, ταμπέλες διαφήμισης και καταστημάτων, κάθε λογής πινακίδες, ονομασίες κ. ά., βλέπεις να είναι γραμμένες με αγγλική ορολογία και λατινικούς χαρακτήρες.
Οποία κατάντια!... που σήμερα περισσότερο ενισχύεται, επειδή η κοινωνία μας έγινε πολυπολιτισμική θυμίζοντάς μου εκείνο το μετακατοχικό σατυρικό ασμάτιο που έλεγε : «Ρε, γυναίκα τίνος είναι τα παιδιά; / Το ’να μου φωνάζει "γιες" τ’ άλλο μου φωνάζει "για", / ρε γυναίκα δε μιλούν ΕΛΛΗΝΙΚΑ».
Μεγάλο, λοιπόν, σε όλους μας κι επιτακτικό είναι το χρέος να διατηρήσουμε και να ανυψώσουμε τη γλώσσα μας!... Και στα παιδιά μας, να τη διδάσκουμε συνέχεια και σωστά και να αναδείξουμε την ωραιότητά της, τη μεγαλοσύνη της και την αρχοντιά της!!!
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, θυμίζοντας τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό : «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα;».
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, ότι η Γλώσσα μου, «η ωραιότερη Γλώσσα του κόσμου», βγαίνει από τη σκέψη μου και το μυαλό μου, ως αρωματισμένο λουλούδι, ως στολισμένο διαμάντι, ως φωτοδότης ήλιος και ευωδιάζει και πλουμίζει και λαμπρύνει τις ταπεινές αραδιασμένες γραμμές μου και τα απέριττα και λιτά λεγόμενά μου.
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, μαζί με το νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη : « Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. / Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου… / Μονάχη έγνοια η Γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…»
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
Υ.Σ. : Πρώτη δημοσίευση «Φωνή των Καλαβρύτων», φύλλο Ιανουαρίου 2011, σελ. 4.
Όταν, έχουμε φτάσει στο σημείο να επικοινωνούμε στους δρόμους και στις παρέες με βρισιές και βωμολοχίες, με έναν αχταρμά γλωσσικής Βαβέλ και να εκδηλώνουμε την όποια αντίθεσή μας, οργή μας και διαφωνία μας όχι με το λόγο και το "Λόγο", αλλά με τη βία και την καταστροφική μανία.
…«Αυτό που λατρεύω στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της έλλογης σκέψης… Ο Λόγος είναι το τείχος που προστατεύει από την κτηνωδία. Όποιος δεν ξέρει να εκφραστεί, όπως πολλοί νέοι σήμερα, τότε δεν του απομένουν παρά οι γροθιές, το ξυλοκόπημα, η ωμή, ανόητη και τυφλή βία» λέγει η Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί - και όχι κανένας «υπερπατριώτης» Νεοέλληνας - για να τονίσει την αξία της γλώσσας μας και να δώσει έμφαση στη σωστή και πρέπουσα διδασκαλία της και προβολή της σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.
…Ενώ εμείς, εξουσία (όποια εξουσία) και λαός, περισσότερο δίνουμε σημασία στην εκμάθηση των αγγλικών και των άλλων ξένων γλωσσών παρά στην Ελληνική. Γύρω σου, ταμπέλες διαφήμισης και καταστημάτων, κάθε λογής πινακίδες, ονομασίες κ. ά., βλέπεις να είναι γραμμένες με αγγλική ορολογία και λατινικούς χαρακτήρες.
Οποία κατάντια!... που σήμερα περισσότερο ενισχύεται, επειδή η κοινωνία μας έγινε πολυπολιτισμική θυμίζοντάς μου εκείνο το μετακατοχικό σατυρικό ασμάτιο που έλεγε : «Ρε, γυναίκα τίνος είναι τα παιδιά; / Το ’να μου φωνάζει "γιες" τ’ άλλο μου φωνάζει "για", / ρε γυναίκα δε μιλούν ΕΛΛΗΝΙΚΑ».
Μεγάλο, λοιπόν, σε όλους μας κι επιτακτικό είναι το χρέος να διατηρήσουμε και να ανυψώσουμε τη γλώσσα μας!... Και στα παιδιά μας, να τη διδάσκουμε συνέχεια και σωστά και να αναδείξουμε την ωραιότητά της, τη μεγαλοσύνη της και την αρχοντιά της!!!
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, θυμίζοντας τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό : «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα;».
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, ότι η Γλώσσα μου, «η ωραιότερη Γλώσσα του κόσμου», βγαίνει από τη σκέψη μου και το μυαλό μου, ως αρωματισμένο λουλούδι, ως στολισμένο διαμάντι, ως φωτοδότης ήλιος και ευωδιάζει και πλουμίζει και λαμπρύνει τις ταπεινές αραδιασμένες γραμμές μου και τα απέριττα και λιτά λεγόμενά μου.
Γι’ αυτό, στεντόρεια λέγω, μαζί με το νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη : « Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. / Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου… / Μονάχη έγνοια η Γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…»
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
Υ.Σ. : Πρώτη δημοσίευση «Φωνή των Καλαβρύτων», φύλλο Ιανουαρίου 2011, σελ. 4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου