Συνθήκες διαβίωσης ενός νεοδιόριστου δασκάλου

Ένας νεοδιόριστος δάσκαλος τη δεκαετία του 1970 θυμάται:

Όταν πρωτοδιορίστηκα σ’ ένα 1/θέσιο δημοτικό σχολείο ενός ορεινού χωριού, το πρώτο μου μέλημα ήταν να εξασφαλίσω ένα δωμάτιο να μείνω, γιατί το θέμα της καθημερινής μου διατροφής είχε λυθεί άμεσα. Μια οικογένεια του χωριού δέχτηκε πρόθυμα να μου προσφέρει σε καθημερινή βάση το μεσημεριανό και το βραδινό φαγητό μου, πληρώνοντας φυσικά κάθε μήνα  περίπου το ½ του μηνιαίου μισθού μου. 

Για την εύρεση του δωματίου της παραμονής μου δυσκολεύτηκα να βρω λύση, γιατί κάποια πρόταση που είχα ήταν ασύμφορη για το τότε βαλάντιο του νεοδιόριστου δασκάλου και έτσι αναγκαστικά συμφώνησα με την πρόταση του προέδρου της κοινότητας. Έβαλα ένα κρεβάτι (μου το έδωσε ο πρόεδρος) στο γραφείο του σχολείου και αμέσως αυτό μετατράπηκε από γραφείο σε υπνοδωμάτιο του δασκάλου. Οι ανέσεις διαμονής ήταν «ξεχωριστές». Ο καθρέπτης του ξυρίσματος κρεμάστηκε σ’ ένα δέντρο κοντά στη βρύση της σχολικής τουαλέτας και το ντους γινόταν με κάποια πλαστική λεκάνη στο διάδρομο του σχολείου τις βραδινές ώρες.

Ο προηγούμενος δάσκαλος του σχολείου, που είχε επιλέξει ακριβώς την ίδια λύση για τη διαμονή του, είχε φροντίσει να βάψει με άσπρη μπογιά τα τζάμια του μοναδικού παράθυρου του γραφείου, λύση που με απάλλαξε από τον κόπο να ψάξω να βρω κουρτίνες. Έτσι, η διαμονή μου εξασφαλίστηκε, με ομαλό τρόπο, για όλο το χρόνο που έμεινα στο χωριό.

Τελειώνοντας, θα ήταν παράλειψή μου να μην επισημάνω δύο πράγματα πολύ σπουδαία για μένα: Την αγάπη που έδωσα και πήρα, απλόχερα, από τους 16 μαθητές μου και την καλοσύνη, τη φροντίδα και την αγάπη κάποιων κατοίκων του χωριού προς το πρόσωπό μου. Ιδιαίτερα δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φιλοξενία ενός φίλου, που στο διάστημα της παραμονής μου στο χωριό (κάποιες φορές το χειμώνα είχε έρθει στο χωριό να δει την ηλικιωμένη μητέρα του) είχα την ευκαιρία να απολαύσω τη ζεστασιά που σκόρπιζε το τζάκι του και την ευχάριστη μυρωδιά του νόστιμου φαγητού της μητέρας του.