Το «παράπονο»...

Υπηρέτησα (στην κυριολεξία) τη Δημοτική Εκπαίδευση 35 χρόνια.

Αντίκρισα εκατοντάδες παιδικά ματάκια, που με κοιτούσαν και περίμεναν από μένα να γίνω συνοδοιπόρος τους στο μαγευτικό κόσμο της γνώσης. Τα βοήθησα, θέλω να πιστεύω, να επιτύχουν αυτόν τον στόχο τους.

Πρόσφερα πολλή αγάπη και πήρα άφθονη ανταπόκριση γι’ αυτή μου την προσφορά (αυτό είναι σίγουρο, όσο και αν φαίνεται εγωιστικό).

Αφουγκράστηκα τις επιθυμίες και τα προβλήματα των παιδιών και προσπάθησα με κάθε τρόπο να δώσω λύσεις.

Ήμουν πάντα κοντά στους άριστους, στους καλούς αλλά κυρίως στους «αδύνατους» μαθητές.

Είχα κι εγώ πάντοτε ένα όνειρο (τόσο απλό και πραγματοποιήσιμο), ίσως και πολύ φτηνό για κάποιους! Να επισκευάσω το πατρικό μου σπίτι στο χωριό με τη σύνταξή μου και το εφάπαξ μου και να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια μου κοντά στη φύση. Να φτιάξω μία όμορφη αυλή, για να έρχονται εκεί τα παιδιά και τα εγγόνια μου να παίζουν ανέμελα και χαρούμενα. Και τώρα κάποιοι μου κλέβουν τα όνειρα κόβοντάς μου ένα μεγάλο μέρος από τα χρήματα που μου κρατούσαν τόσα χρόνια και τα δικαιούμαι!!!.

Τόσα χρόνια δίδασκα στα παιδιά ότι η κλοπή τιμωρείται!!!

Ευτυχώς που τώρα δεν διδάσκω πια…

Ας μείνουν, όμως, όλοι αυτοί οι επιτήδειοι, καταδικαστέοι στη συνείδηση μου και στην απαξίωση των έντιμων πολιτών της Πατρίδας μου. Σε ό,τι αφορά το όνειρό μου, θα προσπαθήσω να το πραγματοποιήσω με μια αυλή πιο μικρή και φτωχική, αλλά γεμάτη με απέραντη αγάπη!!!

                                                                                                         Σ.Γ.Π.